ΨΥΧ-ογραφήματα..!!

Έχουν μπει τα πράγματα στην θέση τους..


 Γυρίσαμε από το νησί. μπήκαμε στους ρυθμούς της πόλης.. της δουλειάς, των ταξί, των Αγανακτισμένων, των απεργιών από ομάδες που δεν τους αρέσει τίποτα μαζί με παρεισφρήσεις από άλλες ομάδες που πάλι δεν τους αρέσει τίποτα ή απλά βρέθηκαν εκεί τριγύρω και τους άρεσε. Της πρωτευουσιάνικης κολλώδης ζέστης... και γενικά στην καθημερινότητα της όμορφης Ταραντινικής μας πόλης..
Σε όλα τα παραπάνω προσθέτουμε τις βόλτες, τις ποτάρες σχεδόν κάθε βράδυ με Λάρι και Αργύρη στα εναλλακτικά στενά του κέντρου που μας έφεραν στον νου εικόνες από Βερολίνο και Λονδίνο, αναζήτηση wi fi και 3g spot για ανελέητα καβλοεξυπνίδικα tweets και @mentions, με αποτέλεσμα να έχουμε γίνει πλέον καθαροί, γνήσιοι πολίτες αυτής της περίεργα όμορφης πρωτεύουσας!


Όλα έχουν πάρει τον δρόμο τους λοιπόν και όλοι ετοιμαζόμαστε να μπούμε σε έναν χειμώνα που δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει από όλες τις πλευρές..
Η οικονομία, τα ίδια..λένε..(κανείς όμως δεν ξέρει)..Ο Γιωργάκης, ο ίδιος μου φαίνεται. Η αντιπολίτευση, καραδοκούσα όπως πάντα.Η Alpha Βank τα έφτιαξε με την Eurobank με επικεφαλή αυτόν τον πανούργο Κωστόπολο. Ο Παναθηναικός γαμιέται. Στ' αρχίδια μου. Και ο Βγενόπουλος τα ίδια. Ο άλλος Κωστόπουλος (Ο Πέτρος ξέρετε), μας πρήζει κάθε πρωί για το φουσκωτό του, την Πάτμο και τα Κουφονήσια. Η Ελένη, γύρισε. Το ίδιο και η Τατιάνα και λένε θα κοντραριστούν στην μεσημεριανή ζώνη φέτος. Αυτό κι αν είναι στ' αρχίδια μας. Η Δ.Ε.Θ ξεκίνησε και ο Γιωργάκης λέει ότι δεν είναι ευχαριστημένος γιατί τα περίπτερα δεν έχουν τις αγαπημένες του τσίχλες. Ενδιαφέρον αυτό. Η Εθνική μπάσκετ πάει καλά. Ψιλόστ' αρχίδια μας. Βιβλία δεν υπάρχουν, γιατί άκουσα ότι η Διαμαντοπούλου μικρή, είχε πάθει σκολίωση από την σχολική της σάκα και της έχει γίνει εμμονή. Ενδιαφέρον αυτό. Ο Μιχάλης με την Ζέτα είναι ακόμα διακοπές και δηλώνουν "για πάντα μαζί!".. Δεν σας περιγράφω το τι συνέβη στα αρχίδια μου.
Εν συνεχεία....Οι νύχτες πρεμιέρες ξεκινάνε της επόμενη εβδομάδα. Γκάβλα. Το Φεστιβάλ βιβλίου στο Ζάππειο, ξεκίνησε και τελειώνει στις 18 Σεπτεμβρίου. Τέλεια. Ο Al Pacino βρέθηκε στο Φεστιβάλ Βενετίας για την καινούργια του ταινία "Wild Salome". Δεν σας περιγράφω την γκάβλα μου! Οι Πυξ-Λαξ ξαναματακάνουν συναυλία. Απλά ασχολίαστο. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα βρεθεί στην Τεχνόπολη στις 10/9. Τρομερός. Μεθαύριο μάλλον θα έχει πανσέληνο. Ενδιαφέρον αυτό. Ο Λάρι τα πήγε καλά με το χειρουργείο. Ευτυχώς. Το πόδι του Χρήστου κόλλησε. Νισάφι. Ο Αργύρης έχει αγχωθεί με τη δουλειά. Γαμώ το twitter. O Βασίλης ξεμπέρδεψε με τις νοσηλείες, πήρε Λαμπραντόρ και γράφτηκε στο σύνδεσμο της Μπαρτσελόνα. Ασχολίαστο. ...................................................................................


.και εγώ........ΨΥΧ!.....Με όλη την υποβόσκουσα σημασία αυτής της μικρής κατά τα άλλα λέξης Ασχολίαστο. Ενδιαφέρον και μπορεί και στα δικά σας αρχίδια..!!!

"Σουπερμάρκετ. Είμαι πολύ ευχαριστημένος. Έχω γεμίσει το καρότσι μου με απίθανα πράγματα που μέχρι πριν αγνοούσα την ύπαρξή τους.


Σταματώ στο ράφι με τα γαλατάκια. Τα γαλατάκια του καφέ είναι μία από τις μεγαλύτερες εφευρέσεις της ανθρωπότητας μαζί με την πίτσα, το ναργιλέ, το μίνι, το ανοιχτήρι και το πλυντήριο πιάτων.
Το γαλατάκι του καφέ είναι τόσο όσο πρέπει, δεν περισσεύει, να μην ξέρεις τι να το κάνεις, δεν πιάνει χώρο, το παίρνεις στην τσέπη σου, είναι τέλειο. Πετάω το διχτάκι με τα γαλατάκια στην κορφή του καροτσιού μου."




σελ. 58   "ΨΥΧ". Λένος Χρηστίδης. Εκδόσεις Καστανιώτη.










Επίσης ανακάλυψα τέλειο track....


Στ' αρχίδια σας;;






Δεν νομίζω. Για πατήστε το "play"...

Gotye - Somebody that i used to know

Καλό βραδυ..!!


Καλό Χειμώνα..!!


Καλά κρασά..!!

Φολέγανδρος..!!

Σας το είπα...Ήταν ακριβώς στην ανάρτησή μου στις 9 Ιουλίου, όταν το πρωινό εκείνης της Πέμπτης διαβάζοντας  όπως πάντα το editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στη LIFO, ΖΗΛΕΨΑ..


Ναι, ΖΗΛΕΨΑ..
Όταν ζηλεύω γενικά δεν μου βγαίνει κακία. Ευτυχώς μάλλον γιατί είμαι και Σαββατογεννημένος. Ειλικρινά όταν δω κάποιον να περνάει καλά. να έχει ωραία γκόμενα, ωραίο αυτοκίνητο, ωραίο ρολόι, ωραίο σπίτι, όμορφο σώμα, έξυπνο μυαλό, διάφορα όμορφα και ωραία συστατικά, δεν θα κακιώσω.
Απλά άμα ζηλέψω κάτι, θα προσπαθήσω να το κάνω, να το πάρω, να το γευτώ και εγώ και θα μου γίνει έμμονη ιδέα.


Έτσι και με το εν λόγω editorial..


Οπότε, οι επιλογές ήταν συγκεκριμένες: Πείσε Λάρι, Αργύρη να την πάμε την Κυκλάδα μας!


Βγαίνουμε από το " γρήγορο" περίπου γύρω στις 11.30 στο λιμάνι του Καραβοστάση. Ο Τάκης μας περιμένει ηλιοκαμένος, βερμουδάτος, κουλαριστός, λες και είναι εκεί από το Πάσχα, ήρεμος, αλλά με την ανησυχία της διασκέδασης και της καβλάντας να υποβόσκουν σε κάθε του κίνηση.
Δεν έχουν περάσει 15 λεπτά με το νοικιάρικο αυτόματο Nissan Micra και η ατάκα που ξεστομίζει ο Αργύρης στο πίσω κάθισμα αυτού του πολύστροφου μίνι, θα γίνει ατάκα σε εμάς και στην παρέα για τις επόμενες 4 μέρες!!


"Είναι νησάρα!"

Αφού μας γνώρισε ο Takis στην κυρία Γεωργία με τα δωμάτια και ξεναγηθήκαμε στην κυκλαδίτικη διπλοκρέβατη τελικά κάμαρη, κατηφορίσαμε για την πλατεία της Χώρας, να πάρουμε πρωινό και να μπούμε στο κλίμα της διακοπής μας.
Φτάνοντας στην πλατεία σε 3', αμέσως καταλάβαμε ότι κάτι παίζει με αυτό το νησί.. Δεν είχα ολοκληρωμένη άποψη του τι. Αλλά θα έδειχνε. Και να μην έδειχνε θα το βρίσκαμε. Και να μην το βρίσκαμε δεν θα πείραζε. Ή θα πείραζε; Τελοσπάντων.

Πως να έχει γίνει άραγε η Φολέγανδρος; Που χώρεσαν τόσα boutique hotels και resorts που ακούμε να φυτρώνουν σαν αποποινικοποιημένη κάνναβη τα τελευταία δύο χρόνια; Θα θυμίζει τίποτε από τη Φολέγανδρο που προτιμούσαν οι απανταχού έντεχνοι κουλτουριάρηδες τη δεκαετία του 90';
Ξεκινώντας για την πλατεία με σκοπό να καταλύσουμε σε κάποιο καφενείο για πρωινό, όλες οι παραπάνω απορίες μου λύθηκαν.
Τα νέα resorts έχουν αφομοιωθεί πλήρως στο νησί. Τα πετρόχτιστα boutique hotels, από τα οποία εδώ και 2-3 χρόνια ακούμε ότι έχουν περάσει κατά καιρούς διάσημοι διευθυντές περιοδικών, υπεύθυνοι προγράμματος της ελληνικής τηλεόρασης, πάικτες ριάλιτι, βυζιτοξανθιές πανελίστριες και ανερχόμενοι τροβαδούροι, μοιάζουν να έχουν γίνει ένα με τους βράχους του νησιού  και η Χώρα παραμένει ίσως η ομορφότερη των Κυκλάδων!

 Φτάνοντας στο "Στράτος-Άννα κι άραξε", το κεντρικό καφενείο της πλατείας, υπό την δαιδαλώδη σκιά τεράστιων πλατανιών, δοκιμάσαμε την ομελέτα που θα γίνει αναγκαστικά, εναρκτήρια τελετή για τις 
υπόλοιπες πρωινές μας εξορμήσεις!   




"Νησάρα!"

 Η πρώτη παραλία που θα αντικρίσει όποιος έρθει στη Φολέγανδρο, λογικά είναι η Αγκάλη. Η βασική παραλία κατά κάποιο τρόπο, γιατί από εκεί ξεκινάνε οι περιηγήσεις στις κύριες παραλίες του νησιού, Δύο οι επιλογές: Eίτε με το καραβάκι, είτε με σακίδιο πλάτης, καπελάκι για τον ήλιο, νεράκι και όρεξη για πεζοπορία..
Εμείς, πεζοπορία, του χρόνου με το καλό!! Είναι λίγες οι μέρες βλέπετε!
Η παραλία φιλική, χωρίς ξαπλώστρες και μπιτσόμπαρα να σε ξεκουφαίνουν και η θάλασσα αρκετά
ζεστή ώστε να σε υποδεχτεί με καλοσύνη, λέγοντάς σου καλώς ήρθες!

Και εκεί που έχεις κάνει τις απλωτές σου, έχεις δείξει όλο το ταλέντο σου στις ρακέτες με Τάκη και Αργύρη, η άμμος έχει φτάσει ακόμα και στα πιο σκοτεινά σημεία μέσα από το μαγιό σου, έχεις προμηθευτεί μπιρόνια,πηγαίνοντας ξυπόλητος, μέχρι την πίσω καφετέρια, παίρνεις το βιβλίο σου να χαλαρώσεις και............
......................




«Κοίτα εδώ, όχι κοίτα που με έφερες!, είναι παραλία αυτή; σιγά τη μαλακία!» 


Η απόστασή μας με τον παραπάνω διάλογο είναι γύρω στα 25 μέτρα στην ευθεία την δική μου.Αμέσως, πέφτουν κοιτάγματα ανάμεσα σε Τάκη, Λάρι, Αργύρη κι εμένα.
Είναι δύο τύπισσες, την μία την έχω παρατηρήσει από πριν. Κόκκινο μαγιό πάνω. Μαύρο κάτω. Καστανά, πιασμένα πάνω μαλλιά, με τέλειο κορμί!
Παρατάω βιβλίο.Πιάνω τα τσιγάρα. Βγάζω τσιγάρο. Τοποθετώ στο στόμα. Ζητάω αναπτήρα. Τον παίρνω. Με σχετική δυσκολία βέβαια γιατί στην παραλία οι κινήσεις γίνονται πάντοτε λες και έχεις πάθει κήλη. Ανάβω τσιγάρο. Δίνω αναπτήρα σε Λάρι ο οποίος κάνει το ίδιο. Ο Αργύρης ανασηκώνεται.
«Τι γίνεται ρε παιδιά; Τι παίζει;» Κλασικός Αργύρης. Μερικά νανοσεκόντς πίσω.
«Σταμάτα!» του απαντάω με ύφος. «Σταμάτα.Προμηνύεται γέλιο!» Ανάβει και αυτός τσιγάρο. Είμαστε όλοι με τσιγάρα. Εκτός από Τάκη. Δεν πειράζει. "Το κάπνισμα μπορεί να σκοτώσει" , "Το κάπνισμα προκαλεί γήρανση του δέρματος", "Το κάπνισμα προκαλεί αναπνευστικά προβλήματα"...
Ο υγιής λοιπόν Τάκης μας επαναφέρει στην τάξη και μας νουθετεί να παρακολουθήσουμε -διακριτικά πάντα- τις παράξενες φίλες απέναντι.


«Και δεν καθόμουνα στην Μήλο η χριστιανή! Τι σε άκουσα να έρθω η ηλίθια;»


 Έχει ανασηκωθεί, έχει βγάλει τα γυαλιά ηλίου και της τα χώνει αφ' υψηλού πλέον..
Η "τέλειο κορμί" κάθεται ατάραχη φοράει τα γυαλιά της και κάνει πως δεν την ακούει.


«Κοίτα! κοίτα βρώμα! κοίτα άμμο! Το ξέρεις ότι από την ώρα που ήρθαμε δεν έχουμε δει ούτε ένα δέντρο; Μόνο πέτρες και βράχους και μαλακίες!»


Εκείνη τη στιγμή για κακή τύχη του "τέλειου κορμιού" και καλή δική μας, βλέπω με την άκρη του ματιού μου μαυριδερό ανθρωπάκο, τύπου Ινδο-Πακιστανό, που φαίνεται να δουλεύει στην παραπάνω ταβερνούλα. Βάζω γυαλιά ηλίου. Οι άλλοι φοράνε ήδη. Ετοιμάζομαι για σύρραξη!


«Να,! Κοίτα!. Κοίτα! Άμα ήθελα να βλέπω Ινδούς αγάπη μου καθόμουν και στο Μανχάτταν! Δεν το πιστεύω! Ε όχι!. Τραγικό! Μαύρες μέρες θα περάσουμε! Εσύ τα φταις. Εσύ επέμενες! Φάτα στην μάπα τώρα!»
Το "Τέλειο κορμί έχει απηυδήσει, κοιτάει αμήχανα δεξιά και αριστερά σαν να μη συμβαίνει τίποτα μπας και ηρεμήσει. Η φίλη της φωνάζει και αυτή ντρέπεται!
Η παρέα μας έχει τελειώσει το κάπνισμα, η υγεία του Τάκη είναι στο maximum και οι ατάκες που πέφτουν σχολιάζοντας τις τύπισσες είναι αποφθεγματικές! Αποφασίζουμε να πιάσουμε κουβέντα γιατί πρώτον είμαστε κοινωνικά αγόρια και επίσης ο Τάκης έχει τσαντιστεί και θέλει να μεταπείσει την φωνακλού και να της εξηγήσει τις ομορφιές του τόπου!


Η δύο αυτές τύπισσες θα γίνουν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της παρέας!!

Η πείνα σφυροκοπούσε τα στομάχια μας και έτσι πετάξαμε τις άμμους από πάνω μας και κατευθυνθήκαμε προς την Χώρα.

Μία λευκή Χώρα.

Λιτή.

Φιλόξενη.

Ερωτική.

Η Χώρα είναι όλη η Φολέγανδρος. Γενικά το νησί έχει την ιδιότητα να σε ηρεμεί παρόλο που είναι γεμάτο από επισκέπτες και ειδικά τέτοια περίοδο που την επισκεφθήκαμε κι εμείς. 

Στην πιο κουλαριστή πλατεία των Κυκλάδων όπως την αποκαλούν, θα κάνεις τα πάντα. Είναι το αρχηγείο σου. 

Είναι η αρχή του πρωινού σου. 

Η μέση. 

Το τέλος. 

Όλα. 

Κι όμως δεν την βαριέσαι. Εκεί θα πιες καφέ, εκεί θα φας, εκεί θα ψωνίσεις μπιχλιμπίδια, ομπρέλες, καπέλα, σανδάλια, τοπικιστικά καλούδια. Εκεί θα ερωτευθείς και εκεί θα αποχαιρετιστείς. 

Εκεί θα "τον" δεις, και εκεί θα "την" δεις. Αμα θες να κρυφτείς, πάρε το πρώτο πλοίο και τράβα σε άλλο νησί. Εδώ όλα είναι ανοιχτά. Αγνά. Γνήσια και αποκαλυπτικά! Η πλατεία της Αποκάλυψης!

"Νησάρα!"

Η μέρα κύλησε ήρεμα. Για μένα τουλάχιστον, γιατί το βράδυ δεν ακολούθησα την παρέα στις βραδινές περιπέτειες. Από ότι πληροφορήθηκα όμως το κόλπο έχει εξής:


Πλατεία.
Φαγητό. Ότι τραβάει η ψυχή σου. Στην πλατεία κατοικοεδρεύουν τρία τέσσερα ταβερνάκια που μπορείς να επιλέξεις τα πάντα. Ο "Κρητικός", Η "Μέλισσα", το "ΣΙΚ" και ένα σουβλατζίδικο. Τα ξεχωρίζεις από τα χρώματα στις καρέκλες.
Η συνέχεια μεταφέρεται δυόμιση βήματα πιο κει στην "Αστάρτη" για ρακόμελα. Το να περιγράψεις την Αστάρτη είναι σαν να περιγράφεις τον "Νονό"  σε κάποιον που δεν έχει δει την ταινία. Το όλο θέμα είναι η αύρα της ταινίας. Η αύρα δεν μπορεί να περιγραφεί.
 Οπότε σας αφήνω με τις εικόνες!

Ξημερώσε. Βγήκε ο ήλιος. Ο Αργύρης αναδύεται από το κρεβάτι και εμπλέκεται σε ταραντινικές περιγραφές της χθεσινής βραδιάς. Μου εκμυστηρεύεται ότι κάποια ψυχή με αναζήταγε και ρώταγε για την απουσία μου από το χθεσινό ξενύχτι που περιείχε πολύ ρακόμελο, μαρτίνια, τεκίλες και τυρόπιτες με μίλκο και τσιγάρα! Οι τύπισσες από την παραλία είναι γαμώ τα άτομα και η φωνακλού έχει γαμώ το γέλιο παρόλη την αρχική, λανθασμένη εντύπωση που μας έκανε στην παραλία της Αγκάλης.
Πάμε στο στέκι "Στράτος-Άννα κι άραξε" για την απογειωτικά πρωτεϊνική ομελέτα. Λίγες περιγραφές λόγω κυκλαδίτικου ξυπνήματος και διάφορων πονοκεφάλων. Έρχονται τα κορίτσια στην παρέα. Είπαμε, στην πλατεία θα τους συναντάς όλους. Κάθονται. Πέφτουν οι συστάσεις. Με γνωρίζουν.
Η "τέλειο κορμί" έχει μετονομασθεί πλέον σε Παγώνα. Ναι. Έτσι την βαφτίσανε.
Ελληνοκαναδέζα με κλασσική προφορά έλληνα ομογενή που βλέπεις καμμιά φορά στην τηλεόραση και μένει στο Αστόρια μάι φρεντ, και έχει κάνει περιουσία από το εστιατόριο που άνοιξε μάι φρεντ, με καθαρά χαρακτηριστικά ωραία δάχτυλα και μυρωδάτα μαλλιά!
Η φωνακλού της παρέας μου συστήνεται ως Τζόαν, ελληνίδα δικηγόρος που μένει στην Νέα Υόρκη με τους Ινδούς φίλους της και τους ενοχλητικούς γείτονες της που ακούνε Καζαντζίδη κάτι πρωινά στη διαπασών!
Καφές. Τσιγάρο. Φύγαμε.

Αγκάλη. Καραβάκι. Διαδρομή προς Αγ. Νικόλα. Στήνουμε το τσαντίρι μας και αφηνόμαστε σε πλατσουρίσματα, μακροβούτια και συζητήσεις με τα νέα μέλη της παρέας!

H λιγούρα και η εικόνα μιας γραφικής ταβέρνας απέναντι στον βράχο της παραλίας, ενεργοποιεί το τιμ και αφήνοντας τα συμπράγκαλα μας στην αμμουδιά, ξυπόλητοι, ανεβαίνουμε περί τα εξήντα σκαλοπάτια για να θρονιαστούμε στην πιο must ταβέρνα του νησιού με το όνομα "Parallagi"..

Δυο σαλάτες.
Δυο πατάτες,
Μια φέτα ξεχωριστά. (Η Παγώνα μας δεν τρώει τυρί!).
Δυο καρπάτσιο ξιφία και σολωμού (γκάβλα!).
Μια καλαμαράκια.
Μια χταποδάκι  με ρύζι και σάλτσα (γκάβλα).
Μία τούνα φρέσκια με ριγκατόνι και λαχανικά.(υπέρτατη γκάβλα!)
Και τέσσετα καραφάκια ούζο. Ή πέντε; Μήπως ήταν τρία; Δεν θυμάμαι. Θα θυμηθώ πάντως. Μάλλον τέσσερα.Τέλοσπάντων. Το ούζο πάντως ήταν "Μπαλαρίνα". Έχω και φώτο για να μην λέτε ότι λέω μαλακίες!
Σε ότι παραπάνω δεν έγραψα την λέξη "γκάβλα" ήταν γιατί φοβάμαι μη με πείτε αγάμητο, όχι ότι δεν ήταν νόστιμα

Χικ, χικ, χικ,!!


Α, και πολύ φθηνά ε;








Νησάρα!

Στην αρχή είχαμε αγχωθεί γιατί η ώρα ήταν έξι και το τελευταίο καραβάκι έφευγε στις επτά και το σέρβις δεν το έλεγες και σπιρτόζο. Μέχρι που ήρθε ο Πάρης, ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας, ξυπόλητος, αλμυρός, κουλαριστός, με σερφάδικο μαγιό, λειτουργώντας σαν βαλεριάνα στις ανησυχίες μας περί επιστροφής και με ύφος Φολεγανδρινού ιθαγενή, μας εξηγεί ότι θα μας πάει αυτός με το σκάφος του!


Η Παγώνα παραγγέλνει κι άλλη χορεύτρια, ο Λάρι στρίβει τσιγάρο. η Τζόαν συνεχίζει τις ιστορίες και τα γέλια και όλοι μαζί αφηνόμαστε σε αυτό το μαγευτικό Dolce far niente σούρουπο!

Η ώρα της επιστροφής στη Χώρα έφτασε!!

Οι υπόλοιπες μέρες στο νησί εκτυλίχθηκαν κάπως έτσι..


Ωραίες βόλτες και οι έξι μας, φαγητά. Ρακόμελα. Τεκίλες. Καφενεία. barάκια. Σεξ. Πολύ αέρα με το μηχανάκι (οχτάρι). Παρολίγον τρακάρισμα σοβαρό. Ξανά γέλια. Ξανά σεξ. Άνω Μεριά. Κυρία Ειρήνη. Κυρία Γεωργία η προξενήτρα. Γνωρίσαμε κι άλλες τύπισσες (λίγο ξενέρωτες!). Δεν πειράζει. Οικοδομές. Αέρας. Πολύς. Πεζούλι. Παστέλι. barακί. Beez. Tρελός σερβιτόρος. Νοικιάρικες ομπρέλες. Δεν θυμάμαι το όνομα που έδωσα. Κάτι σε Ηλίας. Μάλλον. Δεν είμαι σίγουρος. Πιθανόν Σικαλέωντας. Ηλίας Σικαλέωντας.Ναι. Μπορεί και όχι. Δεν θυμάμαι. Τελοσπάντων!

Και καθώς κάθεσαι στο λιμάνι του Καραβοστάση και twittάρεις περιμένοντας το καράβι του γυρισμού... πάλι μου έρχονται στο νου οι παρακάτω φράσεις......

"Έτσι περνούν οι μέρες. Χωρίς να τρέχει τίποτα. Παλιά και νέα πρόσωπα φτιάχνουν την κουρελού που με σκεπάζει.

Χορταίνω αγάπη. Συνέρχομαι."

.και σκέφτεσαι τι αφήνεις πίσω σου..


Αυτό το άσπρο. Το χαλαρό. Το δοτικό άσπρο της Κυκλάδας.


Και μια πισίνα. Και ένα μαγιό. πάλι κόκκινο. πάλι μαύρο.
Του χρόνου πάλι..!!

Καθώς σκεφτόμουν την ανάρτηση στο καράβι του γυρισμού άκουγα το παρακάτω..

 Surround me with your love (Mental Overdrive Mix)

Καλά κρασά!..


Καλή αντάμωση..!!


Καλό Σεπτέμβρη..!!

In the mood...!!!

Πόσο σπάνια στις μέρες μας μπορεί να είναι μία αληθινή "Ερωτική επιθυμία";

Να θέλει ο ένας τον άλλον, αλλά να μην θέλετε να γίνετε.... "σαν κι αυτούς"!

"Αυτούς" που σας πρόδωσαν..

Και να μένετε σε αυτό.. Σε αυτό το παιχνίδι σκέψης και πόθου! Πλατωνικά, αλλά υπερβολικά ερωτικά!

Ο έρωτας σε όλο του το έυρος λοιπόν!

WONG KAR WAI

Την "ερωτική επιθυμία" την είχα δει πριν κάμποσα χρόνια, μετά το "My blueberry nights", την πρώτη ευρωπαική ταινία του Wong kar Wai.

Η αλήθεια είναι ότι τότε πέρασε απαρατήρητη. Όσο μεγαλώνεις όμως είμαι της άποψης ότι βλέπεις αλλιώς το σινεμά!

Χτες, αφέθηκα τόσο πολύ στην τέχνη του κινηματογράφου που τελειώνοντας την ταινία συνειδητοποίησα ότι κάτι τέτοιο δεν υπάρχει πλέον στην εποχή μας! Και δεν θέλω να γίνομαι γραφικός αλλά είναι ότι πιο αληθινό μπορεί να πει κάποιος χαρακτηρίζοντας τις σχέσεις ανθρώπων του σήμερα..

Ο σκηνοθέτης κάνει μία τρομερή επίθεση στον οπτικοακουστικό σου τομέα, που επί μιάμιση ώρα σε κάνει να παραδοθείς "in the mood for love" σε μία πολύ απλή ιστορία.... 

Αυτός, αυτή, ένας έρωτας, κάποιες απιστίες, πόθος, μίσος.......  τα κλασικά...

Έλα όμως που δεν είναι τόσο απλό..γιατί ο συγκεκριμένος σκηνοθέτης ξέρει να μετατρέπει το απλό, σε κάτι το οποίο θα εύχεσαι να μην είχε τελειώσει, θα εύχεσαι να το ζήσεις αυτό κάποια στιγμή!!

Η πρωταγωνίστρια είναι σαν μία κινέζα, ψεύτικη κούκλα με καταπληκτικά φορέματα και τρομερές αναλογίες.. Ο άντρας τίποτα το ιδιαίτερο, ένας κλασικός κινέζος δημοσιογράφος..Κι όμως, κρέμεσαι από τα χείλη του και τις εκφράσεις του, περιμένοντας την επόμενη σκηνή του φιλμ. Δεν χαλαρώνεις ούτε λεπτό!

Τα παρακάτω δυόμιση λεπτά από την ταινία πιστεύω τα λένε όλα.. χωρίς λόγια..χωρίς κραυγαλέα σκηνικά και εφέ..χωρίς ακριβοπληρωμένους ηθοποιούς.. απλά μία έντονη Ερωτική επιθυμία ή οποία ξεχειλίζει και κάτι το οποίο πιθανόν είναι ότι πιο ωραίο έχουν ακούσει τα αυτιά σας!!

IN THE MOOD FOR LOVE

Το παραπάνω εθιστικό βαλς ακούγεται σχεδόν σε ολόκληρη την ταινία τις στιγμές που σκέφτεται ο ένας τον άλλον..!!




Τελευταία ανάρτηση λοιπόν... Η επόμενη θα είναι μετά τις άδειες, τις διακοπές, τα ξενύχτια, τα μπαράκια, τους πιθανούς καλοκαιρινούς έρωτες, τον Ωρωπό, την Άνδρο, την Φολέγανδρο......και βλέπουμε..


Καλές διακοπές, και καλές επαφές!!!!

Ένοχο μυστικό..!!

Πρόλογος 

Η ιστορία που θα σας διηγήθω συνέβη χτες και είναι κάτι το οποίο ούτε ο Αργύρης, ούτε ο Λουκάς, ούτε η παρακάτω ηρωίδα θα θέλει να συζητήσει ποτέ ξανά και με κανέναν αυτό που εκτυλίχθηκε.

 Το μυστικό θα μείνει σε αυτούς του τέσσερις ανθρώπους....

Σε αυτούς του τέσσερις  τοίχους του παρακάτω κουβουκλίου!

Κεφάλαιο Πρώτο

Κολωνάκι. Η παράδοση του χαπιού έγινε. Αγχώθηκα χωρίς λόγο? Ο Αργύρης μου είπε δεν τρέχει τίποτα.Ξέρω γω ρε γαμώτο!. Εντέλει φεύγω.
Καραγιώργη Σερβίας. Ποδήλατο χωρίς χέρια. Πω πω μάγκας! Χτυπάει το κινητό και το σηκώνω εν κινήσει. Πολύ μαγκιά.

"Που είσαι ρε"?

"Σε τρία λεπτά είμαι εκεί"!

Τελικά φτάνω σε ένα! Η μαγκιά πλέον έχει ξεχειλίσει από την βερμούδα και έχει καλύψει όλη την πλατεία Μοναστηρακίου!

Φτάνουμε στην είσοδο. Κλειδώνω ποδήλατο.

Κεφάλαιο Δεύτερο

"Καλησπέρα"!

"Καλησπέρα"!

"Είμαστε για το μπάρ"

"Έχετε κάποια κράτηση"?

"Εεε, ξέρετε έχει πολύ κόσμο πάνω και το σερβίρισμα μπορεί να αργήσει"

"Δεν πειράζει, θα ανέβουμε τουλάχιστον να το δούμε."

Κεφάλαιο Τρίτο

Ασανσέρ. Περιμένει ζευγάρι να ανέβει μαζί μας.

Αυτός, ριγέ κοντομάνικο πουκάμισο, χαλαρό τζιν, πρόσωπο με έντονα χαρακτηριστικά, γένια, γυαλιά μυωπίας, υποψία καράφλας και αξύριστος. Μάλλον δημόσιος υπάλληλος...

Αυτή, μπλούζα μαρινιέρα, φούστα σε αποχρώσεις του μολυβί. αδύνατη, με ωραία πλάτη και λεπτές γάμπες, έντονο κόκκινο κραγιόν, ίσια, φρεσκολουσμένα, μέχρι τον ώμο καστανά μαλλιά και λεπτά δάχτυλα. Μάλλον τραπεζική υπάλληλος..

 Μπαίνουμε όλοι μαζί. Το ασανσέρ χωράει με το ζόρι τρία άτομα.

"Όροφο ξέρουμε"? Λέει το ζευγάρι.

"Έκτο"! Απαντάω εγώ με ύφος τύπου έρχομαι εδώ κάθε βράδυ, είμαι από τους πρώτους που το ανακάλυψαν και μάλιστα ένα βράδυ γνώρισα τουρίστρια, την έριξα και κατέβηκα και κάτω να της δείξω τα δωμάτια!

Στριμωχνόμαστε σαν σαρδέλες.
Η ζέστη είναι αφόρητη. Η κοπέλα φοβάται. Το παίζει όμως άνετη. 

Ο Αργύρης καθώς την περιεργάζεται λες και είναι φωτιστικό PANZERI, σπάει τον πάγο, αποκαλύπτοντας και στους τέσσερις, ότι στο συγκεκριμένο ασανσέρ υπάρχουν δύο πόρτες και θα βγούμε από διαφορετική πόρτα από αυτή που μπήκαμε.

Η κοπέλα συνεχίζει να το παίζει άνετη χαμογελώντας!

Ο άντρας, παύλα γκόμενος, παύλα συνάδελφος από το γραφείο κοιτάει όλη την ώρα πάνω με στυλ απλής, τυπικής, αμηχανίας, περιμένοντας έξι γαμημένους τυπικούς ορόφους, να βγει, να δει την θέα, να της πει κοίτα που σε' φερα, και να πιει ένα ρημαδοκοκτέήλ!

Κεφάλαιο Τέταρτο 

Η πόρτα ανοίγει τελικά από κει που προέβλεψε ο μάστορας των ανελκυστήρων Αργύρης. 

Ξαφνικά η κοπέλα βγάζει μία πνιχτή, υπόκωφη, ντροπαλή, παιδιάστικη κραυγή αποκαλύπτοντας σε όλους ότι.......

Πρώτον φοβάται τα ασανσέρ, 

Δεύτερον δεν υπήρξε ούτε μία στιγμή άνετη, 

και τρίτον λόγω των παράπάνω δεν έδωσε σημασία σε αυτά που της είπε προηγουμένως ο πολύπειρος σε αυτά τα θέματα φίλος Αργύρης!

Επίλογος

Το θέμα είναι ότι μόλις βγήκαμε, αυτό που αντικρίσαμε μας έκανε να ξεχάσουμε αυτά τα περίπου 9 τρομακτικά δευτερόλεπτα που σας περιέγραψα και επιτέλους είδαμε...

 ΤΗΝ ΠΙΟ ΩΡΑΙΑ ΤΑΡΑΤΣΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ!!!

ΤΕΛΟΣ 

A FOR ATHENS HOTEL 

Lover, Lover, Lover - Ian McCulloch

Α δεν σας είπα....!!

Ο περίφημος Αργύρης, ήρωας του παραπάνω μυθιστορήματος έφτιαξε μπλογκ..

Για επισκεφτείτε τον!!

www.10pcstereotype.blogspot.com 

Με κλωτσιές και με μπουνιές..Πυξ Λαξ..!!!

ΤΑΡΑΝΤΙΝΙΚΑ RE TWEETS

RT@Δεν θυμάμαι
Αυτό που πλέον έχουμε συνέχεια ρεύμα; Πόσο Ευρώπη!


RT@ The_Stranger_gr   
-Αν με χωρίσεις θα πάρω ναρκωτικά. -Χέστηκα. -Θα πέσω στις γραμμές του τρένου. -Χέστηκα. -Θα πάω στους Πυξ Λαξ. -ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ, Σ'ΑΓΑΠΑΩ!

Ξέρετε ε; Κάπου πήρε το αυτί μου ότι το εισιτήριο που θα κρατούν σήμερα οι τυχεροί που θα δουν τους Πυξ Λαξ θα είναι κυριολεκτικά μαγικό χαρτάκι, γιατί θα ισχύει για όλες τις τελευταίες τους συναυλίες μέχρι το 2021!


Καλά ντε! Πλάκα κάνω. Το ξέρω ότι πολλοί από εσάς που διαβάζετε τώρα σε λίγο θα είστε μέσα. Ή ήσασταν μέσα τελοσπάντων! Δεν έχει σημασία. Σήμερα η μέρα είναι μεγάλη. Η συναυλία είναι μεγάλη και δεν σηκώνω κουβέντα. Απλά και μόνο ας αναρωτηθούμε πόσα είδη ανθρώπων θα βρίσκονται στη σημερινή συναυλία....

Πόσους γνωστούς θα βρεις στο Ο.Α.Κ.Α σήμερα;

Βγαίνοντας από το αμάξι, το οποίο φυσικά θα αφήσεις αρκετά μακριά (κοντά στον "Εγκέφαλο") γιατί είσαι γατόνι και ξέρεις τι εστί συναυλία στο Ο.Α.Κ.Α, θα πετύχεις τον Τάκη ή Αντώνη, συνάδελφο από την εταιρία, αλλά από τον κάτω όροφο (με τη γυναίκα του και την κόρη του φυσικά!)





Ξεκινώντας, λίγο πριν τον έλεγχο, εκεί στην ουρά, θα δεις παλιό συμμαθητή, ροκά με αριστερές εμμονές κατά της εξουσίας, ο οποίος φαίνεται να έχει ηρεμήσει, φορώντας σακάκι και πουκάμισο, λες και βγήκε από συνεδρίαση του Χρηματιστηρίου Αθηνών (με την γκόμενα του φυσικά!)






Έχεις μπει επιτέλους μέσα και καθώς προσπαθείς να εγκλιματιστείς και να δεις που θα πλασαριστείς και που βρίσκονται τα μπιρόνια, από μακριά, ανάμεσα σε κάτι 45άρες, βλέπεις έναν τύπο να μοιάζει με τον τυλιχτή στο καινούργιο σουβλατζίδικο που άνοιξε απέναντι από το σπίτι σου... Τι; Νομίζεις ότι δεν είναι αυτός; Δεν νομίζω Τάκη! (Για τις 45άρες αναφέρθηκα πιστεύω!)




Η ώρα περνάει. Έχουν βγει. Γίνεται χαμός. Έχουν πει 5-6 τραγούδια και εσύ έχεις πιει ήδη 2 μπιρόνια. Ξαφνικά, ξεκινάει το "Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο". Τι σκέφτεσαι; Την πρώην; Την νυν; Κάποια τελοσπάντων. Ο απέναντι τι σκέφτεται; Ο δίπλα; Πας για μπιρόνι. Οι αναμνήσεις σε κυριεύουv. προσπαθείς να ξεφύγεις από τις γκομενοσκέψεις. Καθώς περνάς ένα ζευγάρι που φιλιέται και τραγουδάει ο ένας στο αυτί του άλλου, βλέπεις την πρώην με άλλον. 
Αυτός, πιο ψηλός από σένα. 
Αυτή πιο όμορφη από ποτέ! 
Χαλιέσαι. Αλλάζεις πορεία για την κατάκτηση του τρίτου μπιρονιού!






Γυρνάς περίπου στο προηγούμενο πόστο σου. Παίζει το "Γιατί", το αγαπημένο σου κομμάτι. Όταν το άκουγες παλιά, πάντα το έπαιζες στο τουμπελέκι. Και ήταν και αυτή μερικές φορές παρών. Στ' αρχίδια σου. Την ξεχνάς, και την ώρα που πας να βγάλεις ένα τσιγάρο από την τσέπη, έρχεται και σε πιάνει από το μπράτσο η παλιά σου η καθηγήτρια από το Γυμνάσιο, η Αρχοντούλα που σου είχε μεγάλη αδυναμία και γενικά την πετυχαίνεις σε διάφορα events γιατί είναι ψαγμένη τύπισσα. Τα λέτε λίγο. Όσο γίνεται. (Σε συστήνει στο άντρα της φυσικά!)




Σκέφτεσαι τα παλιά χρόνια στο Γυμνάσιο. Οι Πυξ-Λαξ τα δίνουν όλα, και καθώς έχει ανέβει η διάθεση λόγω του λυκίσκου και της βύνης, βλέπεις διαγώνια δεξιά μία τύπισσα που μοιάζει με την Αλέκα, μιά απίθανη οντότητα βγαλμένη από ταινία της Nouvelle Vague, που είχες περάσει τέλεια από το πουθενά πριν δύο χρόνια στα Κουφονήσια. Δεν έχεις όρεξη να πας από κει. Βαριέσαι το στριμωξίδι. Τι; Νομίζεις δεν είναι αυτή; Δεν νομίζω Τάκη!
(Μάλλον κωλώνεις να πας  επειδή είναι με γκόμενο φυσικά!)






Οι ώρες έχουν περάσει. Σε λίγο θα φύγουν από την σκηνή οι Πυξ-Λαξ, ο κόσμος από κάτω θα αρχίσει να σφυρίζει, θα ξαναβγούν, θα πούνε πάλι το "Οι παλιές αγάπες πάνε στον Παράδεισο". Τη διαδρομή για τα μπιρόνια πλέον την βρίσκεις και με κλειστά μάτια. Έχεις πάει 9 φορές. Στις 3 από αυτές τις 9, συνάντησες τον διευθυντή σου, τον μπακάλη σου, τον Βαγγέλη τον Θωμόπουλο από το Στρατό, νομίζεις ότι είδες την Μόνικα Μπελούτσι (Δεν νομίζω Τάκη! Τα μπιρόνια θα φταίνε!), πάτησες κατά λάθος την Τένια Μακρή, είδες την Σίσσυ Χρηστίδου, τον Καραφώτη, την Κατερίνα Καινούργιου, την Ελεονώρα Μελέτη, τον Ευαγγελάτο με την Στεφανίδου, τον Γαλάτη, τον Ηρακλή Αντύπα, τον Μπάμπη Χριστόγλου, τον Τέλι Σαβάλας (Όχι, πάλι τα μπιρόνια φταίνε!), τον Αργύρη, τον Λουκά, την καθηγήτρια των Αγγλικών σου.....


(Εννοείται ότι όλοι οι παραπάνω, πραγματικοί ή μη, ήταν με τις κοπέλες τους και τα αγόρια τους φυσικά!)


Εσύ γιατί πήγες μόνος; 

ΓΙΑΤΙ

Εις μνήμην του Μάνου Ξυδούς!

Ζήλεψα..!!

Συνέρχομαι!

Πέντε μέρες στο νησί κι έγινα πάλι άνθρωπος.

Πέντε μέρες στο νησί -κι έχω γίνει πάλι άνθρωπος.

Έπεσε ο θυμός σα λέπι. Είπα: παύω να διαφιλονικώ με τα παλιά - κι έγιναν όλα ζάχαρη. Πήγα και βρήκα τους παλιούς μου φίλους. Τα ήπιαμε, τα είπαμε, τα συμφωνήσαμε.

Ωραίο πράμα οι άνθρωποι, αλλά κι η φύση. Ιδίως τις νύχτες. Που το στερέωμα σε πλακώνει σαν τρελό διαμάντι. Πηγαίνω στα τσίπικα κλαμπάκια, στα χωριά, ν’ ανακατευτώ με Άγγλους. Φέτος και με Ρώσους. Σύντροφοι εν όπλοις, compagnons de misère - πίνουμε τα μπιρόνια σε έκσταση, με το μάτι να γυαλίζει από υπαρξιακή σαστισμάρα, αδεξιότητα και προλεταριακή χαρά.

Οδηγώ με μισόκλειστα μάτια, σχεδόν μαντεύοντας τις στροφές - τόσο καλά τις ξέρω. Σ’ έναν παράδρομο του Πλάνου, λίγο πιο κει απ’ το εξοχικό του Σολωμού, δεν υπάρχει φως κανένα. Σβήνω τη μηχανή και κάθομαι. Είμαι εκείνο το μικρό παιδί στο άσημο διήγημα του Ξενόπουλου που κοιμήθηκε μια νύχτα Αυγούστου με τον φίλο του δίπλα στις απλωμένες σταφίδες και είδε τον ουρανό ν’ ανοίγει.

Έτσι περνούν οι μέρες. Χωρίς να τρέχει τίποτα. Παλιά και νέα πρόσωπα φτιάχνουν την κουρελού που με σκεπάζει.

Χορταίνω αγάπη. Συνέρχομαι.

Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, LiFo Editorial, 8 Ιουλίου 2011

Μόλις το διάβασα σήμερα ζήλεψα. 

Ζήλεψα καταρχάς μία άδεια που θα την πάρω τελικά τον Αύγουστο.

Ζήλεψα το νησί, όχι το συγκεκριμένο. Κάποιο. Κάποιο ωραίο όμως. Κάποιο χαλαρό, με άσπρα σπιτάκια και λίγο πράσινο εκεί που πρέπει, χαλαρά μπαράκια και καφενεία με Ταραντινικούς Ρώσους, Άγγλους, Γάλλους, Αμερικάνους τουρίστες, με αυτά τα απίστευτα τοπικιστικά τους ενδυματολογικά στυλ. Ξέρετε, ότι να' ναι βερμούδα, πουκάμισο κοντομάνικο, καπέλο ότι πιο τουριστικό υπάρχει και από κάτω σαγιονάρα τύπου σανδάλι με χοντρή αθλητική κάλτσα για ατελείωτες στιγμές εφίδρωσης!

Ζήλεψα αυτές τις στροφές που παίρνεις με το νοικιάρικο αυτοκίνητο, αφού έχεις πιει καμιά δεκαριά cuba libre και τις μαντεύεις λες και είσαι ο Κυρ-Αντώνης, ο μοναδικός ταρίφας του χωριού του νησιού!

Ζήλεψα τα διηγήματα του Ξενόπουλου, αυτά με το περίεργο καφέ εξώφυλλο που διάβαζε παλιά η αδερφή μου στο εξοχικό και την σνόμπαρα!

Ζήλεψα αυτό το.." Χωρίς να τρέχει τίποτα"!

Μάλλον θέλω διακοπές. Σαγιονάρα, βερμούδα, ποτάρες και Αργύρη, Λουκά, Βασίλη!

 Nouvelle Vague - Mala Vida

Καληνύχτα..!!

Καλό Σ/Κ..!!

Καλή έμπνευση..!!