Αναγέννηση!

Φέτος δεν είχε αντίστροφη μέτρηση όπως άλλες φορές. Δεν είχε διθυράμβους και κλαρινέτα. 
Αντιθέτως είχε πίεση, άγχος, κατήφεια και προβληματισμούς..

Σε δύο ώρες φεύγω για την αγαπημένη Ιταλία. Λίγο Μιλάνο, μετά Φλωρεντία και μια γεύση από Τοσκάνη. 

Άλλες φορές, μια βδομάδα πριν, έστρωνα κόκκινα τραπέζια, προγραμμάτιζα τα αξιοθέατα αναλυτικά και ψώνιζα χαμογελώντας  για να γεμίσω τις βαλίτσες.

Φέτος είναι αλλιώς. Φέτος είμαστε "Υπό Κατοχή".

Κατέχουν την χώρα μας, την οικονομία μας, την Αθήνα μας.. Αλλά για μένα το πιο βασικό είναι ότι κατέχουν τις όμορφες στιγμές μας. Το χαμόγελό μας και τις έντονες καθημερινότητες. Αυτές τις καθημερινότητες με τα μακριά, πράσινα παλτό και τις ζαλισμένες βόλτες με το ποτήρι στο χέρι. Με τα διαπασών τραγούδια και τα κόκκινα, γεμάτα με αναμνήσεις Moleskine. Με τις βόλτες στον περιφερειακό Λυκαβηττού και Πετραλώνων και τα πολύχρωμα σπρεύ στους τοίχους.  

Ο κολλητός μου, που δεν θα έρθει τελικά, χθες, στο τελευταίο τηλεφώνημα με αποχαιρέτησε λέγοντάς μου «Φύγε τρελέ και μην κοιτάξεις πίσω σου. Φύγε να ηρεμήσεις και να μην σκέφτεσαι τίποτα!»

Εντάξει, υπάρχουν πολλά που θα σκέφτομαι και θα μου λείψουν, αλλά αυτή την περίοδο πιστεύω ότι το να χαθώ στα στενά της Αναγέννησης το' χω ανάγκη όσο τίποτε! Να κάθομαι στα τραπεζάκια στην κεντρική πλατεία του Ντουόμο πίνοντας καφέ και να αφήνομαι στην εποχή. Στην εποχή του "Renaissance". Στην εποχή δηλαδή της δημιουργίας και του ελεύθερου πνεύματος. Χρειάζομαι κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που επικρατεί στην Αθήνα. Να ξεφύγω από τα πλοκάμια του νιχιλισμού που είναι έτοιμα να κατασπαράξουν τους νέους. Να ξεφύγω από τα καμένα. 

Αυτό που θα μου λείψει είναι η Κυριακάτικη βόλτα στο αγαπημένο κέντρο, ο πιο υπερήφανος ήλιος στον κόσμο, οι όμορφες φάτσες, τα ζεστά μάτια από τις κουζίνες στα σπίτια και οι κυριακάτικες λεμονάτες μυρωδιές από τους φούρνους. Θα μου λείψει το ποδήλατό μου και ο υπολογιστής μου. Θα μου λείψει η ροζ κάλτσα και τα μπλε μάτια!

Ελπίζω την άλλη βδομάδα που θα γυρίσω ο ήλιος να έχει μπει για τα καλά στα σπίτια μας και να έχει γεμίσει με βιταμίνες τις καρδιές μας!!

Arrivederci !

Τhe Black Keys - The Only One

Πλήρης..

Και γυρνώντας σπίτι από το 3ήμερο, αφήνοντας την τσάντα στον καναπέ του δωματίου, καταλαβαίνεις ότι  το σημαντικότερο στην ζωή είναι η καλοπέραση.

Ακόμα και χωρίς να φύγεις από την πόλη, ακόμα και χωρίς χαρταετούς γιατί δεν είναι το φόρτε σου, ακόμα και χωρίς προγραμματισμένα, φαντασμαγορικά, σαρακοστιανά τραπέζια και συρφετούς στην κουζίνα, με θείτσες και ξεχασμένες ξαδέρφες να σου ζουλάν το μάγουλο όπως όταν ήσουν μικρός, ακόμα και χωρίς αυτά τα καρώ τραπεζομάντιλα των εκάστοτε ουζομεζεδοπωλο-ταβερνείων, με την διπλανή παρέα με τον μικρό μπόμπιρα να φωνάζει και την ξανθιά κοντέσα από τα Νότια προάστια να επιδεικνύει την καινούργια τσάντα που της πήρε ο γυαλάκιας χορηγός της, με το χρυσό Rolex και το abercrombie φούτερ. Aκόμα και χωρίς αυτά, μπορείς να αφεθείς στην καλή παρέα φορώντας φόρμες, σέρνοντας τις κάλτσες σου από δωμάτιο σε δωμάτιο, μυρίζοντας τα σαββατιάτικα κρίνα και χαζεύοντας απονομές Όσκαρ από αγαπημένες εποχές και ογκόλιθους ηθοποιίας!


Κι ακούγοντας τον αέρα να λυσσομανάει απ'έξω, κι ήχους από τον αγαπημένο Nick Cave η μέρα θα φτάσει σε πέρας, κι εσύ, έμπλεος πλέον, θα κάνεις εικόνα τις αχνισμένες λέξεις στον καθρέφτη του μπάνιου..

Nick Cave - Hold On to Yourself

Run...run..run..run..!!

..και ξαφνικά εκεί που στρίβεις στην Μιαούλη για να πας προς το αυτοκίνητο, ακούς από το πουθενά ήχους από τρανζιστοράκι. Στρίβεις το κεφάλι σου διακριτικά και προσπαθώντας να μην βγει ούτε το αυτί σου από την κουκούλα του ζεστού σου μπουφάν λόγω τσουχτερού κρύου, αντικρίζεις τον όλεθρο! 

Αντικρίζεις τον συνάνθρωπό σου με το τρανζιστοράκι, να κάθεται σε μια γωνία και να ακούει τραγούδια, φορώντας γάντια τρυπημένα και κάλτσες χιλιομπαλωμένες. Οκλαδόν. Με την πραμάτεια του τριγύρω τακτοποιημένη  λες και είναι το δωμάτιο του σε ένα διαμέρισμα σε κάποια οδό, σε κάποια γειτονιά, σε κάποια περιοχή, σε κάποια πόλη...κάπου στο σύμπαν!
Δεν είναι ότι δεν έχεις ξαναδεί άστεγο. Την κακομοιριά και την εξαθλίωση του κέντρου την βλέπεις και την βιώνεις κάθε μέρα στο πετσί σου γιατί η δουλειά σου είναι στο κέντρο, το οποίο αγαπάς και δεν θα το άλλαζες με τίποτα. Είναι που οι εξελίξεις αυτές τις μέρες που ζούμε σε έχουν αλλάξει. 
Σε έχουν κάνει απορήσεις. Να απορείς για το μέλλον που δεν επέλεξες εσύ και να πιστεύεις ότι αυτοί που το διαχειρίζονταν όλα αυτά τα χρόνια, ανήκουν τελικά σε κουτοπόνηρες, κουστουμαρισμένες φατρίες, που ο αυτοσκοπός τους την κρίσιμη στιγμή, είναι να περισώσουν το πουδραρισμένο με αίγλη και καλοπερασιά τομάρι τους, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο που έχει μεταμορφωθεί σε πειραματόζωο της Γερμανικής αλαζονείας.


Και γυρίζοντας πριν λίγο από την σημερινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα το μόνο που θες είναι να τρέξεις.... και από πίσω να ακούγονται οι ήχοι της αλλαγής!
Να τρέξεις προς το ξέφωτο, που θα σε κάνει να αναπνεύσεις ξανά..


"You'd better Run, run, run, run, run, run, run, run, run, run, run, ......"

Talkin bout the Revolution - Tracey Chapman

Encore..

O Φίλιππος μόλις είχε γυρίσει από την Ρώμη. Η Ύλλια δεν είχε ιδέα. Έτσι κι αλλιώς δεν τον σκεφτόταν καθόλου. Είχαν να συναντηθούν από κείνο το καλοκαίρι στην Κίμωλο πριν από 2 χρόνια. Τότε που τον είδε και τις έπεσαν οι καβουρόψιχες από τα χέρια! Τότε που η κάψα του δοσίματος ξεπερνούσε ακόμα και τον Αυγουστιάτικο ήλιο!
Και τώρα. μετά από 2 χρόνια η συνάντηση στο γνωστό μπαράκι είναι απρόσμενη. Και οι δύο τους κρατιούνται να μην ξανακυλήσουν σε εκείνο το ερωτικά ανολοκλήρωτο καλοκαίρι.
Καθώς κυλάει η νύχτα, οι ματιές δυναμώνουν, θυμίζοντας ο ένας στον άλλον ότι όποιος και να κάνει την πρώτη κίνηση, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο...




Το ξημέρωμα θα τους βρει στο δωμάτιο 347. Το πάθος θα γεμίσει τον χώρο και τα φιλιά θα είναι έντονα, και αποκαλυπτικά κι οι φρυγανισμένες φετούλες με την μαρμελάδα φράουλα θα είναι καταλυτικές..

Thom Yorke - Harrowdown Hill

Μερικές στιγμές....

...νιώθεις ότι δεν αναπνέεις και ακόμα και η ίδια σου η χώρα, η ίδια σου η πόλη, δεν έχει αέρα, δεν έχει ευημερία και η εξιλέωση του εαυτού σου έχει κρυφτεί πίσω από τις κουρτίνες του μέλλοντος. Ενός μέλλοντος που μόνο να το φοβάσαι μπορείς. Να το ονειρευτείς, στο έχουν απαγορέψει. 

Από μικρός, μετά το φόβο για το δάσος που είχα, εκείνο το δάσος στο Χαλκούτσι μετά το σπίτι του Κυρ Αντώνη, εκεί που σκοτείνιαζε επικίνδυνα και στένευε ο δρόμος, ο αμέσως επόμενος μου φόβος ήταν να πάψω να κάνω όνειρα.

Το δάσος κάποια στιγμή το ανέβηκα, το χάρηκα και η εφηβεία μου στιγματίστηκε από τις περπατησιές μου στα μονοπάτια και τα καθισιά στα παγκάκια του..

Τώρα όμως, πατώντας με το ένα πόδι τα 30 σκεφτόμαστε τα παλιά και λησμονούμε καταστάσεις και στιγμές... 

Αναπολούμε πάλι τα κόκκινα τραπέζια, τις βόλτες με τα ποδήλατα και τις γρατζουνιές στα γόνατα. Τα ωτοστόπ για τις καφετέριες και τα κάμελ τα μαλακά, με τους Ζίπο αναπτήρες με τον σκαλιστό, χρυσό αετό πάνω. Τα οικογενειακά τραπέζια με τα δυνατά γλέντια και την μπόλικη βαβούρα. 

Βασικά αναπολούμε την ευδία. Εκείνη την ημέρα την ηλιόλουστη, που θα έρθει και θα μας πάρει από το ένα χέρι και με τη βαλίτσα του χρόνου στο άλλο, θα πάρουμε μερικές στιγμές από το παρελθόν και θα τις κολλήσουμε στο τώρα...

Και θα ανεβούμε καινούργια μονοπάτια και θα φορέσουμε ξανά τα παλιά πουλόβερ γιατί θα είναι πάλι της μόδας κι ας μας τσιμπάν...

Χαλάλι τους...

..και θα δυναμώσουμε και τα ράδια...

Simply Red - Holding back the years

There is a light that never goes out..!!

Μια πόρτα κλείνει και μια άλλη ανοίγει. Κλείνει μια χρονιά δύσκολη και έρχεται μια χρονιά απρόβλεπτη.
Θα πτωχεύσουμε, θα ανακάμψουμε, θα κάνουμε υπομονή 2-3 χρονάκια, θα φύγουμε από το ευρώ, θα δημιουργηθεί άλλο νόμισμα, θα κοπεί χρήμα, θα μας ξελασπώσει ο Παπαδήμος, θα γίνουμε Αλβανία, Βουλγαρία, Πολωνία, Γιουγκοσλαβία, Τζατζικιστάν και Αιθιοπία...


Θα ζήσουμε όμως ξανά!  Μέσα από την αχλή και τα παραφερνάλια της κρίσης, εμείς θα είμαστε εκεί. Θα στρώσουμε ξανά κόκκινα τραπέζια. Θα δεχτούμε ξανά τα γενναία χάδια των φίλων. 
Θα ξαναγράψουμε " Σε σκέφτομαι!" το βράδυ, αργά, κάπου εκεί στο ημίφως και θα το στείλουμε. Θα εθιστούμε. Θα ανοίξουμε την σαμπάνια κι ο αφρός θα είναι άσπρος, αγνός και αναβλύζων. Θα την δούμε απέναντι και θα μας χαμογελάσει. Θα μπουγελώσουμε ο ένας τον άλλον και θα κάνουμε βόλτες στα στενά της Πλάκας. Θα δούμε ταινίες και θα διαβάσουμε βιβλία. Θα πετάξουμε πετραδάκια στο τζάμι. Θα κυλιστούμε στα μπεζ σεντόνια και τα τσιγάρα θα μυρίζουν όλο το βράδυ. Θα γράψουμε στο  moleskine και θα σβήσουμε την λάθος λέξη. Θα πετύχουμε το καΪμάκι στον καφέ μας. Θα ανέβουμε στην κορφή και θα φωνάξουμε. Θα διώξουμε την σκόνη του χρόνου. Θα αφεθούμε στη ζεστασιά και τα λακάκια στο πρόσωπο θα φανούν σε κάθε μας χαμόγελο. Θα πιούμε και θα μεθύσουμε, τριγυρνώντας στο ξέφωτο με ελπίδα την κορύφωση. Θα μυρίσουμε το βαθύ κόκκινο και την μωβ κάλτσα...

Morrissey - Suedehead

Καλή Χρονιά με υγεία και όμορφες στιγμές!!

Η Γυναίκα που Τραγουδάει..!!

Ένα συν ένα πόσο κάνει; Ο κανόνας λέει δύο. 

Ένα συν ένα μπορεί να κάνει ένα; Ο κανόνας λέει όχι.

Όμως τι γίνεται όταν οι κανόνες παραμερίζονται; Όταν τίποτα δεν είναι όπως τα φαντάζεσαι; 

Τι γίνεται όταν συνειδητοποιείς τι είσαι; Τι είναι αυτό που είσαι;

 Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια, τα μαθηματικά πολύ απλά υπάρχουν για τους άλλους.

Προχθές μαζευτήκαμε και πρότεινα να δούμε το " Μέσα από τις φλόγες". Για μένα θα ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε έναν μήνα. Θα ήταν η δεύτερη φορά που θα έμενα με το στόμα ανοιχτό και θα με κυρίευε ολοκληρωτικά η εικόνα και ολόκληρη η ιστορία. Η τραγικότητα της πραγματικότητας!

Σε γενικές γραμμές η ταινία σε διαλύει. Όχι μόνο από τις ομολογουμένως σκληρές εικόνες, αλλά από την ίδια την ιστορία.

Η Ναουάλ Μαρουάν, η Γυναικά  που Τραγουδάει, αφήνοντας την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο, θα υπαγορεύσει στον συμβολαιογράφο (Λέμπελ) δύο γράμματα. Ένα για τον πατέρα των παιδιών της και ένα για τον αδερφό των παιδιών της. Τα δύο γράμματα πρέπει να παραδοθούν από την Ζαν και τον Σιμόν. Τα δύο παιδιά της. Τα δύο παιδιά της που μέχρι τότε αγνοούσαν την ύπαρξη του πατέρα και του αδελφού.

Το ταξίδι της Ζαν και του Σιμόν ξεκινά. Το γενεαλογικό δέντρο θα αρχίσει να ξετυλίγεται. Μαζί με την ιστορία, η οποία κάνει εκπληκτικά φλασμπακ συνεχώς, τα δύο αδέρφια θα βρεθούν αντιμέτωπα με την ίδια τους την μάνα. Θα βρεθούν αντιμέτωπα με την ίδια την ιστορία. 

Μαζί τους θα ταξιδέψεις και εσύ και θα βιώσεις τον Εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου στο πετσί σου.

Τα δύο γράμματα στο τέλος θα παραδοθούν. Η αποστολή τους κάποια στιγμή τελειώνει. 

Όταν όμως θα διαβαστούν τα δύο γράμματ,α είμαι σίγουρος ότι θα σηκωθείς από την θέση σου. Θα γουρλώσεις τα μάτια σου και θα θελήσεις απόλυτη ησυχία. Η ανάγνωση των λέξεων θα ακούγεται στα αυτιά σου σαν τύμπανα πολέμου... Ενός πολέμου χωρίς πίσω γύρισμα. Και τότε θα μείνεις άφωνος! 

Η βόμβα θα έχει σκάσει και τα συντρίμμια θα εκτοξευθούν προς όλες τις κατευθύνσεις...

Και οι ήχοι των Radiohead θα είναι πλέον ανεξίτηλοι!

RECKONER