Το πήρα με τα πόδια τελικά από την Ομόνοια. Που να ήξερα ότι οι εικόνες που θα περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου θα περιέγραφαν μέσα στο μυαλό μου την κρίση..
Ανεβαίνοντας την Σταδίου είναι σα να περνώ μέσα από τις φλόγες. Κλειστά καταστήματα, κατεβασμένα ρολά, μαγαζάτορες στα πεζούλια του δρόμου να προσπαθούν να δουν το μέλλον. Ένα μέλλον, που με φόντο τα εξώφυλλα των εφημερίδων στο πίσω περίπτερο, φαντάζει ζοφερό.
Πιο πάνω, τοίχοι γραμμένοι από αγανακτισμένα χέρια με συνθήματα ανεξίτηλα στο μυαλό όλων. Κάθε 15 μέτρα συναντώ κάποιον να ζητάει κάτι. Μπορεί να θέλει την πρέζα του, το κρασί του, που τόσο ανάγκη έχει. Μπορεί να θέλει απλά να φάει μια τυρόπιτα και μετά να χαθεί στο έρεβος του χάρτινου κουτιού του. Δεν ξέρεις. Κανείς δεν ξέρει. Και συνεχίζουμε να περπατάμε μέσα από τις φλόγες ανεβαίνοντας τον δρόμο της αβεβαιότητας.
Δύο μέρες πριν από
τις πιο σημαντικές εκλογές της Μεταπολίτευσης.
Την ώρα που γράφω, σε δύο από τα πλέον κεντρικά σημεία της
πρωτεύουσας, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που κουνάνε τις σημαίες με ρυθμό!
Δυστυχώς, είναι αυτοί, οι ίδιοι άνθρωποι που κλαίγονται για
αλλαγή και είναι καταχρεωμένοι με δάνεια για σπίτια, εξοχικά, Καγιέν, κάμπριο,
πανάκριβες τσάντες και ρολόγια που δείχνουν ακόμα και τα δίσεκτα έτη και τις
φάσεις της σελήνης!
Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα και αν θα αλλάξει κάτι.
Κάνεις δεν ξέρει. Το μόνο που ξέρω όμως, δυστυχώς, είναι ότι πίσω από αυτές τις
σημαίες απόψε, κρύβεται ένας τεράστιος βλαχοβαλκανικός μεγαλοιδεατισμός, γεμάτος
από ψεύτικες επάρσεις κατά καιρούς και συνονθύλευμα από οπισθοδρομικά μυαλά ,
υστερικά επιφωνήματα και ξεχασμένες Χουντοσοσιαλφασιστικές κομματολαγνείες.
Δυστυχώς, το να πάμε μπροστά, που είναι το βασικό ζητούμενο,
βρίσκει πάνω σε έναν τοίχο από ομάδες αβελτηρίας με ψευτοκαπιταλιστικό DNA, οι οποίες το μόνο που
φαίνεται να ζητούν είναι η αναγνωρισιμότητα και το λαχταριστό, σοκολατένιο
κομμάτι της πίτας!
Δεν ελπίζω στο βράδυ εκείνο. Δεν ελπίζω στους ασπρομάλληδες
γεροξεκούτηδες, ούτε στα μελαχρινά γραβατωμένα
τυπάκια που θαρρούν πως κάτι κάνουν και διηγούνται μετά ιστορίες στις
παρέες τους σε στέκια των βορείων προαστείων.
..αφού το περιμέναμε πως και πως! Μετά από αμάξια, αεροπλάνα, τραίνα, λεωφορεία..Αφήνοντας πίσω τα άσχημα, κρατώντας μόνο τα όμορφα...
Να! και το πρώτο Μπιάνκι..
Kαι καθώς το στενό του ξενοδοχείου φτάνει στο τέρμα του..
..κατηφορίζοντας για να πιεις το πρώτο Κιάντι του ταξιδιού,τελματώνοντας την Via Faesa και φωτογραφίζοντας κάθε της αναγεννησιακό μπαλκόνι..
..ξαφνικά, σκουντιέσαι με τους υπολοίπους και κάθεσαι ακίνητος, σα χαλβάς, εντυπωσιασμένος από το μέγεθος του κτίσματος!
SANTA MARIA DEL FIORE - DUOMO
Οι άνθρωποι πλέον είναι μικροί μπροστά στο μεγαλείο της χριστιανοσύνης!
Κάτασπρα μάρμαρα, φιλοτεχνημένα με απαράμιλλη ομορφιά και εσμός από ανάγλυφα και τοιχογραφίες, δίνοντας στο επισκέπτη την εντύπωση ότι κάτι μεγαλύτερο από τον άνθρωπο μπορεί να υπάρχει...ή να υπήρξε κάποτε. Ή να μην υπήρξε ποτέ! Ποιος ξέρει άραγε;
PONTE VECCHIO
Οι Ναζί υποχώρησαν μπροστά στην ομορφιά της...
..στην απέναντι πλευρά, με τον Άρνο ποταμό να περνάει από κάτω τους, κάτι φοιτητές Καλών Τεχνών αποτυπώνουν την ομορφιά της σύζευξης...!
PALAZZO PITTI
Η καρτποσταλική θέα από το παλάτι των Πίτι κάνοντας διάλειμμα από την περιήγηση.
Να και ένας Τιτσιάνο...!!
Το βράδυ, τα κλειστά διάσημα χρυσοχοεία της Πόντε Βέκιο, είναι σα μπαούλα, που κρύβουν σκονισμένα μεγαλεία γεμάτα λάμψη και πλούτο!
Κι εμείς, χαμένοι στο μυστικισμό και την αχλή της Φλωρεντινής τσάρκας, επηρεασμένοι από τα διάφορα Κιάντι, κυνηγάμε φαντάσματα!
Οδικώς προς την πρωτεύουσα της Τοσκάνης, χαρτογραφώντας με τα μάτια μας τις απέραντες καταπράσινες πεδιάδες φτάνεις σε μια μαγευτική πόλη!!
SIENA
Ένας κανονικός Μεσαίωνας!
Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία σε σχήμα βεντάλιας (Del Campo), εκεί που κάθε χρόνο διεξάγεται το φημισμένο PALIO..
PALIO DI SIENA
Με ιστορία από το 1283, οι διάσημες ιπποδρομίες χωρίς σέλα, κάθε χρόνο στις 2 Ιουλίου και στις 16 Αυγούστου είναι από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα της Τοσκανικής πρωτεύουσας.
Περπατώντας και εξερευνώντας και το παραμικρό στενάκι, η Σιένα σε παραλύει! Αποτελούμενη από 17 γειτονιές-(κοντράντα), νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην εποχή που οι λύκοι και οι μυστικισμοί κυριαρχούν!
Εικόνες βγαλμένες από ταινία του Ντε Σίκα...
PIZZICHERIA DE MICCOLI
Έχοντας πλέον γίνει γηγενείς...
"Στα μισά του ταξιδιού της ζωής, αρχίζουμε να ζούμε". (Δάντης)
Επιστρέφοντας στην βάση μας..
Από γενιά σε γενιά, κληρονομιά ποδηλάτων και μνήμες που σε χαρακτηρίζουν...
Τελευταίες εικόνες. Αποχαιρετιστήριες βόλτες στα στενά και σε λίγες ώρες ξανά πίσω. Στην πατρίδα. Στην εμπόλεμη ζώνη, με λάφυρο την Αναγέννηση και πείσμα για ένα καλύτερο αύριο. Ηλιόλουστο, κόντρα στην ερεβώδη καθημερινότητα!!
Φέτος δεν είχε αντίστροφη μέτρηση όπως άλλες φορές. Δεν είχε διθυράμβους και κλαρινέτα. Αντιθέτως είχε πίεση, άγχος, κατήφεια και προβληματισμούς..
Σε δύο ώρες φεύγω για την αγαπημένη Ιταλία. Λίγο Μιλάνο, μετά Φλωρεντία και μια γεύση από Τοσκάνη.
Άλλες φορές, μια βδομάδα πριν, έστρωνα κόκκινα τραπέζια, προγραμμάτιζα τα αξιοθέατα αναλυτικά και ψώνιζα χαμογελώντας για να γεμίσω τις βαλίτσες.
Φέτος είναι αλλιώς. Φέτος είμαστε "Υπό Κατοχή".
Κατέχουν την χώρα μας, την οικονομία μας, την Αθήνα μας.. Αλλά για μένα το πιο βασικό είναι ότι κατέχουν τις όμορφες στιγμές μας. Το χαμόγελό μας και τις έντονες καθημερινότητες. Αυτές τις καθημερινότητες με τα μακριά, πράσινα παλτό και τις ζαλισμένες βόλτες με το ποτήρι στο χέρι. Με τα διαπασών τραγούδια και τα κόκκινα, γεμάτα με αναμνήσεις Moleskine. Με τις βόλτες στον περιφερειακό Λυκαβηττού και Πετραλώνων και τα πολύχρωμα σπρεύ στους τοίχους.
Ο κολλητός μου, που δεν θα έρθει τελικά, χθες, στο τελευταίο τηλεφώνημα με αποχαιρέτησε λέγοντάς μου «Φύγε τρελέ και μην κοιτάξεις πίσω σου. Φύγε να ηρεμήσεις και να μην σκέφτεσαι τίποτα!»
Εντάξει, υπάρχουν πολλά που θα σκέφτομαι και θα μου λείψουν, αλλά αυτή την περίοδο πιστεύω ότι το να χαθώ στα στενά της Αναγέννησης το' χω ανάγκη όσο τίποτε! Να κάθομαι στα τραπεζάκια στην κεντρική πλατεία του Ντουόμο πίνοντας καφέ και να αφήνομαι στην εποχή. Στην εποχή του "Renaissance". Στην εποχή δηλαδή της δημιουργίας και του ελεύθερου πνεύματος. Χρειάζομαι κάτι εντελώς αντίθετο από αυτό που επικρατεί στην Αθήνα. Να ξεφύγω από τα πλοκάμια του νιχιλισμού που είναι έτοιμα να κατασπαράξουν τους νέους. Να ξεφύγω από τα καμένα.
Αυτό που θα μου λείψει είναι η Κυριακάτικη βόλτα στο αγαπημένο κέντρο, ο πιο υπερήφανος ήλιος στον κόσμο, οι όμορφες φάτσες, τα ζεστά μάτια από τις κουζίνες στα σπίτια και οι κυριακάτικες λεμονάτες μυρωδιές από τους φούρνους. Θα μου λείψει το ποδήλατό μου και ο υπολογιστής μου. Θα μου λείψει η ροζ κάλτσα και τα μπλε μάτια!
Ελπίζω την άλλη βδομάδα που θα γυρίσω ο ήλιος να έχει μπει για τα καλά στα σπίτια μας και να έχει γεμίσει με βιταμίνες τις καρδιές μας!!
Και γυρνώντας σπίτι από το 3ήμερο, αφήνοντας την τσάντα στον καναπέ του δωματίου, καταλαβαίνεις ότι το σημαντικότερο στην ζωή είναι η καλοπέραση.
Ακόμα και χωρίς να φύγεις από την πόλη, ακόμα και χωρίς χαρταετούς γιατί δεν είναι το φόρτε σου, ακόμα και χωρίς προγραμματισμένα, φαντασμαγορικά, σαρακοστιανά τραπέζια και συρφετούς στην κουζίνα, με θείτσες και ξεχασμένες ξαδέρφες να σου ζουλάν το μάγουλο όπως όταν ήσουν μικρός, ακόμα και χωρίς αυτά τα καρώ τραπεζομάντιλα των εκάστοτε ουζομεζεδοπωλο-ταβερνείων, με την διπλανή παρέα με τον μικρό μπόμπιρα να φωνάζει και την ξανθιά κοντέσα από τα Νότια προάστια να επιδεικνύει την καινούργια τσάντα που της πήρε ο γυαλάκιας χορηγός της, με το χρυσό Rolex και το abercrombie φούτερ. Aκόμα και χωρίς αυτά, μπορείς να αφεθείς στην καλή παρέα φορώντας φόρμες, σέρνοντας τις κάλτσες σου από δωμάτιο σε δωμάτιο, μυρίζοντας τα σαββατιάτικα κρίνα και χαζεύοντας απονομές Όσκαρ απόαγαπημένες εποχές και ογκόλιθους ηθοποιίας!
Κι ακούγοντας τον αέρα να λυσσομανάει απ'έξω, κι ήχους από τον αγαπημένο Nick Cave η μέρα θα φτάσει σε πέρας, κι εσύ, έμπλεος πλέον, θα κάνεις εικόνα τις αχνισμένες λέξεις στον καθρέφτη του μπάνιου..
..και ξαφνικά εκεί που στρίβεις στην Μιαούλη για να πας προς το αυτοκίνητο, ακούς από το πουθενά ήχους από τρανζιστοράκι. Στρίβεις το κεφάλι σου διακριτικά και προσπαθώντας να μην βγει ούτε το αυτί σου από την κουκούλα του ζεστού σου μπουφάν λόγω τσουχτερού κρύου, αντικρίζεις τον όλεθρο!
Αντικρίζεις τον συνάνθρωπό σου με το τρανζιστοράκι, να κάθεται σε μια γωνία και να ακούει τραγούδια, φορώντας γάντια τρυπημένα και κάλτσες χιλιομπαλωμένες. Οκλαδόν. Με την πραμάτεια του τριγύρω τακτοποιημένη λες και είναι το δωμάτιο του σε ένα διαμέρισμα σε κάποια οδό, σε κάποια γειτονιά, σε κάποια περιοχή, σε κάποια πόλη...κάπου στο σύμπαν! Δεν είναι ότι δεν έχεις ξαναδεί άστεγο. Την κακομοιριά και την εξαθλίωση του κέντρου την βλέπεις και την βιώνεις κάθε μέρα στο πετσί σου γιατί η δουλειά σου είναι στο κέντρο, το οποίο αγαπάς και δεν θα το άλλαζες με τίποτα. Είναι που οι εξελίξεις αυτές τις μέρες που ζούμε σε έχουν αλλάξει. Σε έχουν κάνει απορήσεις. Να απορείς για το μέλλον που δεν επέλεξες εσύ και να πιστεύεις ότι αυτοί που το διαχειρίζονταν όλα αυτά τα χρόνια, ανήκουν τελικά σε κουτοπόνηρες, κουστουμαρισμένες φατρίες, που ο αυτοσκοπός τους την κρίσιμη στιγμή, είναι να περισώσουν το πουδραρισμένο με αίγλη και καλοπερασιά τομάρι τους, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο που έχει μεταμορφωθεί σε πειραματόζωο της Γερμανικής αλαζονείας.
Και γυρίζοντας πριν λίγο από την σημερινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα το μόνο που θες είναι να τρέξεις.... και από πίσω να ακούγονται οι ήχοι της αλλαγής! Να τρέξεις προς το ξέφωτο, που θα σε κάνει να αναπνεύσεις ξανά..
O Φίλιππος μόλις είχε γυρίσει από την Ρώμη. Η Ύλλια δεν είχε ιδέα. Έτσι κι αλλιώς δεν τον σκεφτόταν καθόλου. Είχαν να συναντηθούν από κείνο το καλοκαίρι στην Κίμωλο πριν από 2 χρόνια. Τότε που τον είδε και τις έπεσαν οι καβουρόψιχες από τα χέρια! Τότε που η κάψα του δοσίματος ξεπερνούσε ακόμα και τον Αυγουστιάτικο ήλιο! Και τώρα. μετά από 2 χρόνια η συνάντηση στο γνωστό μπαράκι είναι απρόσμενη. Και οι δύο τους κρατιούνται να μην ξανακυλήσουν σε εκείνο το ερωτικά ανολοκλήρωτο καλοκαίρι. Καθώς κυλάει η νύχτα, οι ματιές δυναμώνουν, θυμίζοντας ο ένας στον άλλον ότι όποιος και να κάνει την πρώτη κίνηση, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο...
Το ξημέρωμα θα τους βρει στο δωμάτιο 347. Το πάθος θα γεμίσει τον χώρο και τα φιλιά θα είναι έντονα, και αποκαλυπτικά κι οι φρυγανισμένες φετούλες με την μαρμελάδα φράουλα θα είναι καταλυτικές..
