Κάτσε να σου πω

Καθισμένος στο παγκάκι απέναντι απ’ το γκρίζο θα παρατηρήσω την ημέρα και θα την ξεσκεπάσω.
Παλιός χρόνος και νέος θα συγκρουστούν μέσα μου λησμονώντας το χθες. Ήλιος, που έμπαινε μέσα στα σπίτια μας και μας ξετίναζε με χαρά και γλέντι.

Ένας πόλεμος πλέον μεταξύ ασκήμιας και ομορφιάς.

 Όσο περνούν οι μέρες, τα όνειρα μικραίνουν. Οι βόλτες πρέπει να γίνουν συχνότερες. Έχουμε ανάγκη από βόλτες και περπατησιές, μόνοι μας ή και με παρέα. Να ανακαλύψουμε την πόλη και θα έρθει και η ανακάλυψη του εαυτού μας σιγά σιγά. Γιατί τα βάρη πλέον είναι πολλά και δυσκολεύουν τα βήματά μας. Βέβαια, μου είχες πει κάποτε, ότι αγαπάς τα άγχη γιατί με την απαλλαγή τους λυτρώνεσαι. Αλλά πλέον δεν ξέρω τι να ακούσω και τι να πιστέψω. Κλείνω τα αυτιά  μου και εμπιστεύομαι μόνο τα μάτια μου και τις μνήμες..

Χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και σημαίες του Ελλαδιστάν στις βρώμικες πλατείες. Ιδρωμένα μουστάκια και ζεστές κρεατόπιτες σε σκοτεινά στενά. Μεσήλικα ζευγάρια που τελειώνοντας τον μεσημεριανό ύπνο τους κάθονται αμίλητοι ο ένας απέναντι από τον άλλον και πίνουν τον καφέ τους. Φωτογραφίες εκτυπωμένες σε αλουμίνιο.  Καρτ ποστάλ από την Ιταλία με ερωτικές λέξεις και αποτυπωμένες εικόνες από ιπποδρομίες στην καρδιά της Τοσκάνης. Φωταψίες, περιμετρικά του εξοχικού, που κρατούσαν συντροφιά, τώρα τα κλείνεις άρον άρον.  Βιαστικά, αγχώδη. Και θυμάμαι κάποιες νυχτιές που το αερόθερμο δεν άναβε και δεν νοιαζόμασταν, γιατί δεν κρυώναμε, μας ζέσταινε το κρασί. Και βλέποντας τις αγαπημένες μου ταινίες,  θέλαμε να φύγουμε, να κυνηγήσουμε το όνειρο. Κάπου μακριά αλλά κοντά. Μαζί, αλλά χώρια. Αύριο, μεθαύριο, σε έναν μήνα, του χρόνου, κάτσε να το συζητήσουμε..

Οι μέρες του τίποτα παραμονεύουν, χτυπάνε την πόρτα και εσύ πρέπει να κάνεις πως δεν ακούς. Ίσως πρέπει να αλλάξεις πόρτα, να αλλάξεις αυτιά, να αλλάξεις σπίτι, να αλλάξεις περιοχή, να αλλάξεις χώρα. Η χώρα του τίποτα σε κυβερνά. Η  μισή Αθήνα έχει γαμηθεί. Δεν σε ενδιαφέρει. Δε θα είσαι εσύ που θα μαζέψεις τα τελειώματα από το άτιμο κορμί. Η άλλη μισή Αθήνα, κάνει την τσατσά και εσύ κοιτάς αυτούς που βγαίνουν κουμπώνοντας περήφανα το παντελόνι τους. Δε σε ενδιαφέρει πια, γιατί εσύ δεν ήσουν μέρος του οργίου.

Σταχυολογώντας το σήμερα, συνειδητοποιείς ότι περνούν οι μέρες και καθόμαστε ανήμποροι, κωπηλατώντας αντίθετα στο κανάλι της ευτυχίας..

Beirut - Postcards from Italy

Nοσταλγώ

Καθώς παρατηρώ τους ΝεοΑγανακτισμένους που ανηφορίζουν για να βρίσουν αυτή την κακιά, άσχημη, ανέραστη Καγκελάριο που αυτή φταίει για όλα, μονολογώ..

Παραφράζοντας τον Θωμά Γκόρπα,

Νοστάλγησα κυριακάτικα κόκκινα στρωμένα τραπέζια στο σπίτι μας, με την μάνα μου να χαμογελά και τον πατέρα μου να μιλάει δυνατά, κατακόκκινος απ’ το κρασί και από πίσω να παίζει το μαγνητόφωνο.

Νοστάλγησα τα Πάσχατα στο χωριό, τα δυναμιτάκια και τα γδαρμένα γόνατα από το ποδήλατο.

Νοστάλγησα τους θείους και τις θείες που σε τίποτε δεξιώσεις και συνευρέσεις μου βάζανε στην τσέπη δεκαχίλιαρο, να πιω μια μπύρα ή να κεράσω την γκόμενα καφέ.

Νοστάλγησα  τα πρώτα κάμελ που έκρυβα στην γλάστρα για να μην τα βρούνε στο σπίτι γυρνώντας από το σχολείο.

Νοστάλγησα τις βόλτες στο Λυκαβηττό και την βαβούρα από τα μπαλκόνια τριγύρω.

Νοστάλγησα το Pigalle στην Πατησίων και τους καπνούς πάνω από τα μπιλιάρδα με τις τρίσποντες.

Νοστάλγησα όλα εκείνα τα κοριτσόπουλα που όταν τα φίλαγες κλείνανε τα μάτια.

Νοστάλγησα τις νύχτες σαν φοιτητής και τις ταινίες που βλέπαμε στην μικρή 14άρα Philips.

Νοστάλγησα το χιλιάρικο που σε έκανε βόλτα στα Εξάρχεια και σου’μεναν και ρέστα.

Νοστάλγησα να κάθονται γριές στα σκαλιά των πολυκατοικιών.

Και πιο πολύ νοσταλγώ τον ήλιο, που νομίζω είναι διαφορετικός τώρα.

Κι οι μυρουδιές έχουν αλλάξει.

Άσπρο και μαύρο μαζί. Το καινούργιο γκρι παντού.

Και συνεχίζω να μετράω τις αντοχές.

Προσπαθώ να διασχίσω μια σήραγγα  και να βγω στο φώς ή προσπαθώ από το σκοτάδι των ημερών μας, να μπω σε μια σήραγγα γεμάτη φως..

Και αγάπη.

MANDALA- THIVERY CORPORATION

Φωτοσυνθέτοντας

Διακοπές. Να πάμε. Πρέπει.

Πρέπει να περάσουμε καλά. Να πάρουμε άδεια. Να βρούμε καλό δωμάτιο κοντά στην Χώρα και στο νταβαντούρι. Να νοικιάσουμε αμάξι, μηχανάκι, μοτοποδήλατο, γουρούνα, διαστημόπλοιο.

Πρέπει να ξεκουραστούμε.

Πρέπει όμως και να πιούμε, να ξενυχτήσουμε και να γίνουμε χάλια. Να φάμε αστακούς και γαριδομακαρονάδες. Να φάμε το τοπικό τυρί και το απίστευτο γλυκό που μας πρότειναν.

Πρέπει να βγάλουμε φωτογραφίες  στις παραλίες , και στα εκκλησάκια. Να βγάλουμε τη θέα από το δωμάτιο, τις βοκαμβίλιες στο στενάκι με τα μπλε παράθυρα και την γιαγιά που κάθεται έξω. Πολλές φωτογραφίες. Να τις ανεβάσουμε στο Ίνσταγκραμ και να κάνουμε τσεκ-ιν από παντού.

Πρέπει να πάρουμε το καραβάκι για να μας πάει απέναντι, στην άλλη, την απόκρημνη παραλία, που τα νερά είναι μαγικά και είχε πάει πέρυσι η Κατερίνα με τον Δημήτρη απ’ την δουλειά. Να πούμε του καπετάνιου να μας πάει και σε κείνη την σπηλιά που είναι λες και είσαι στην Γαλάζια Λίμνη.

Και να πάμε και σε κείνο το ταβερνάκι με τους τέλειους ντοματοκεφτέδες και το απίστευτο σαγανάκι.

Πρέπει να στήσουμε καλά την ομπρέλα ώστε να μην την πάρει ο αέρας όπως του διπλανού. Να μαυρίσουμε. Να μην καούμε. Να γυρίσουμε στο γραφείο και να είμαστε σαν τον 50Cent.

Και να παίξουμε ρακέτες, γιατί φέτος έχω βελτιωθεί και βασικά βαριέμαι να σε βλέπω να παίζεις συνέχεια με τον Τάκη κι εγώ να κάθομαι να διαβάζω τα κουτσομπολίστικα με την γυναίκα του και να σχολιάζουμε για το ρετουσάρισμα που πέφτει στην Βανδή.

“Στάσου!, Στάσου! Κάτσε να σε βγάλω μια φωτογραφία να ανεβάσουμε στο Φεισμπουκ!”

Πρέπει να διαβάσουμε τις  “Πενήντα αποχρώσεις του γκρι” και το καινούργιο του Τζέφρι Ευγενίδη. Να έχουμε όμως και καβάτζα κανά Χέμινγουέι σε περίπτωση που ο Σωτήρης με την Θάλεια θέλουν να μας το παίξουν κουλτουρέ και σκάσουν πάλι  με τίποτα Άπαντα του Καρυωτάκη όπως εκείνο το καλοκαίρι στην Πάτμο. Να λύσουμε σταυρόλεξα και Σουντόκου.

Να πιούμε Μοχίτο!!

Ναι!  Ναι!  Μοχίτο κανονικό και Μοχίτο φράουλα και Ντάκιρι και Καιπιρόσκες. Και να πάμε και σε κείνο το μπαράκι που διάβασα σε εκείνο το περιοδικό που πηγαίνει συνέχεια αυτός ο μεγαλοεκδότης και φτιάχνει λέει τα καλύτερα Cosmopolitan.

Να πάμε και σε κανα τοπικό πανηγύρι με κρασί – ούζο – ρακές και να χορέψουμε μέχρι το πρωί με τους γηγενείς , φιλόξενους φεουδάρχες , κρατώντας ψηλά τα λαδωμένα χέρια μας από την προβατίνα μέχρις ότου ξημερώσει.

Και σεξ!!! Πολύ σεξ! Στο δωμάτιο, στο υδρομασάζ, στην παραλία, στις τουαλέτες, στο θαλάσσιο ποδήλατο που νοικιάσαμε, στο τζετ σκι, στο διαστημόπλοιο..

Και καλό σεξ. Όχι όπως στην Αθήνα, άρον άρον, μεταξύ 2^ου και 3^ου επεισοδίου της δεύτερης σεζόν του Game of Thrones.

Και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, σαν ενήλικες, να κάτσουμε πάνω από την χωριάτικη σαλάτα που πληρώσαμε 9.50 ευρώ, ατενίζοντας την θάλασσα, οι δυο μας και  να συζητήσουμε για την σχέση μας. Για το που πάμε, που βαδίζουμε, αν πρέπει να αλλάξουμε σπίτι να πάμε πιο κοντά στις δουλειές μας. Να δούμε τι θα κάνουμε τον χειμώνα που θα ναι δύσκολα τα πράγματα, αν θα πρέπει να αλλάξουμε αμάξι γιατί καίει πολύ αυτό. Αν μ’ αγαπάς, αν σ’αγαπώ. Αν το εννοείς, αν το εννοώ.

Και κάπως έτσι οι μέρες θα γεμίσουν. Και θα έχουμε κάνει το καθήκον μας σαν πολίτες αυτού του τόπου.

Και θα είμαστε πλέον δυνατοί να αντιμετωπίσουμε όλες τις κρύες, δύσκολες καταστάσεις που τυχόν θα βρούμε τον χειμώνα που έρχεται. Γιατί έτσι μεγαλώσαμε και έτσι μάθαμε. Να γεμίζουμε με ήλιο τις ψυχές μας ώστε να χαμογελάμε στο σκοτάδι που έρχεται.

Φωτοσυνθέτοντας...

Brian Eno - Spinning away

Ψηφιακό Ελλαδιστάν

Προσπαθώντας να περισώσουν ότι προλαβαίνουν, πριν χαθεί τελείως ο ήλιος σε αυτή τη χώρα. Και καθώς το θερμόμετρο ανεβαίνει, οι μέρες που κυλάνε σου θυμίζουν ντοκιμαντέρ Αφρικανική επαρχίας.

Σύμφωνα με τις ψήφους σου, όλα θα αλλάξουν και το καινούργιο φαντασιακό  κράτος που δημιούργησες με μπόλιασμα αριστεροναζιστικών πεποιθήσεων θα δημιουργήσει  ξανά τον τόπο που ονειρεύεσαι. 

Κι εσύ κάθεσαι αμέριμνος, με μόνη σου έννοια πως θα προμηθευτείς τον αποκωδικοποιητή , ψηφιοποιώντας όλα τα κανάλια σου, έτοιμα πάλι να σε βυθίσουν στα τούρκικα σήριαλ. 




Κι οι μέρες κυλάν..

 MORRISSEY - YOU HAVE KILLED ME

Mέσα από τις φλόγες!

Το πήρα με τα πόδια τελικά από την Ομόνοια. Που να ήξερα ότι οι εικόνες που θα περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου θα περιέγραφαν μέσα στο μυαλό μου την κρίση..

Ανεβαίνοντας την Σταδίου είναι σα να περνώ μέσα από τις φλόγες. Κλειστά καταστήματα, κατεβασμένα ρολά, μαγαζάτορες στα πεζούλια του δρόμου να προσπαθούν να δουν το μέλλον. Ένα μέλλον, που με φόντο τα εξώφυλλα των εφημερίδων στο πίσω περίπτερο, φαντάζει ζοφερό.

Πιο πάνω, τοίχοι γραμμένοι από αγανακτισμένα χέρια με συνθήματα ανεξίτηλα στο μυαλό όλων. Κάθε 15 μέτρα συναντώ κάποιον να ζητάει κάτι. Μπορεί να θέλει την πρέζα του, το κρασί του, που τόσο ανάγκη έχει. Μπορεί να θέλει απλά να φάει μια τυρόπιτα και μετά να χαθεί στο έρεβος του χάρτινου κουτιού του. Δεν ξέρεις. Κανείς δεν ξέρει. Και συνεχίζουμε να περπατάμε μέσα από τις φλόγες ανεβαίνοντας τον δρόμο της αβεβαιότητας.

The Black Keys - Little Black Submarines

Σημαίες ντροπής..!!

Παρασκευή 4 Μαίου. Κάπου εκεί γύρω στις 21.00...

Ήγγικεν η ώρα λοιπόν!

Δύο  μέρες πριν από τις πιο σημαντικές εκλογές της Μεταπολίτευσης.

Την ώρα που γράφω, σε δύο από τα πλέον κεντρικά σημεία της πρωτεύουσας, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που κουνάνε τις σημαίες με ρυθμό!

Δυστυχώς, είναι αυτοί, οι ίδιοι άνθρωποι που κλαίγονται για αλλαγή και είναι καταχρεωμένοι με δάνεια για σπίτια, εξοχικά, Καγιέν, κάμπριο, πανάκριβες τσάντες και ρολόγια που δείχνουν ακόμα και τα δίσεκτα έτη και τις φάσεις της σελήνης!

Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα και αν θα αλλάξει κάτι. Κάνεις δεν ξέρει. Το μόνο που ξέρω όμως, δυστυχώς, είναι ότι πίσω από αυτές τις σημαίες απόψε, κρύβεται ένας τεράστιος βλαχοβαλκανικός μεγαλοιδεατισμός, γεμάτος από ψεύτικες επάρσεις κατά καιρούς και συνονθύλευμα από οπισθοδρομικά μυαλά , υστερικά επιφωνήματα και ξεχασμένες Χουντοσοσιαλφασιστικές κομματολαγνείες.

Δυστυχώς, το να πάμε μπροστά, που είναι το βασικό ζητούμενο, βρίσκει πάνω σε έναν τοίχο από ομάδες αβελτηρίας με ψευτοκαπιταλιστικό DNA, οι οποίες το μόνο που φαίνεται να ζητούν είναι η αναγνωρισιμότητα και το λαχταριστό, σοκολατένιο κομμάτι της πίτας!

Δεν ελπίζω στο βράδυ εκείνο. Δεν ελπίζω στους ασπρομάλληδες γεροξεκούτηδες, ούτε στα μελαχρινά γραβατωμένα  τυπάκια που θαρρούν πως κάτι κάνουν και διηγούνται μετά ιστορίες στις παρέες τους σε στέκια των βορείων προαστείων. 

Ελπίζω μόνο στο ήλιο αυτής της χώρας. 

Στην καινούργια γενιά που έρχεται. 

Στο γαλάζιο της θάλασσας 

και στην ελληνική μαγκιά!

EDGE OF SEVENTEEN

Prego..!!

Πατώντας τις ελληνικές μας ποδάρες...

..αφού το περιμέναμε πως και πως! Μετά από αμάξια, αεροπλάνα, τραίνα, λεωφορεία..Αφήνοντας πίσω τα άσχημα, κρατώντας μόνο τα όμορφα...

Να! και το πρώτο Μπιάνκι..

Kαι καθώς το στενό του ξενοδοχείου φτάνει στο τέρμα του.. 

..κατηφορίζοντας για να πιεις το πρώτο Κιάντι του ταξιδιού,τελματώνοντας την Via Faesa και φωτογραφίζοντας κάθε της αναγεννησιακό μπαλκόνι..

..ξαφνικά, σκουντιέσαι με τους υπολοίπους και κάθεσαι ακίνητος, σα χαλβάς, εντυπωσιασμένος από το μέγεθος του κτίσματος!

SANTA MARIA DEL FIORE - DUOMO

Οι άνθρωποι πλέον είναι μικροί μπροστά στο μεγαλείο της χριστιανοσύνης! 

Κάτασπρα μάρμαρα, φιλοτεχνημένα με απαράμιλλη ομορφιά και εσμός από ανάγλυφα και τοιχογραφίες, δίνοντας στο επισκέπτη την εντύπωση ότι κάτι μεγαλύτερο από τον άνθρωπο μπορεί να υπάρχει...ή να υπήρξε κάποτε. Ή να μην υπήρξε ποτέ! Ποιος ξέρει άραγε;

PONTE VECCHIO

Οι Ναζί υποχώρησαν μπροστά στην ομορφιά της...

..στην απέναντι πλευρά, με τον Άρνο ποταμό να περνάει από κάτω τους, κάτι φοιτητές Καλών Τεχνών αποτυπώνουν την ομορφιά της σύζευξης...!

PALAZZO PITTI

Η καρτποσταλική θέα από το παλάτι των Πίτι κάνοντας διάλειμμα από την περιήγηση.

Να και ένας Τιτσιάνο...!!

Το βράδυ, τα κλειστά διάσημα χρυσοχοεία της Πόντε Βέκιο, είναι σα μπαούλα, που κρύβουν σκονισμένα μεγαλεία γεμάτα λάμψη και πλούτο!

Κι εμείς, χαμένοι στο μυστικισμό και την αχλή της Φλωρεντινής τσάρκας, επηρεασμένοι από τα διάφορα Κιάντι, κυνηγάμε φαντάσματα!

Οδικώς προς την πρωτεύουσα της Τοσκάνης, χαρτογραφώντας με τα μάτια μας τις απέραντες καταπράσινες πεδιάδες φτάνεις σε μια μαγευτική πόλη!!

SIENA

Ένας κανονικός Μεσαίωνας! 

Φτάνοντας στην κεντρική πλατεία σε σχήμα βεντάλιας (Del Campo), εκεί που κάθε χρόνο διεξάγεται το φημισμένο PALIO..

PALIO DI SIENA

Με ιστορία από το 1283, οι διάσημες ιπποδρομίες χωρίς σέλα, κάθε χρόνο στις 2 Ιουλίου και στις 16 Αυγούστου είναι από τα πιο αξιοσημείωτα γεγονότα της Τοσκανικής πρωτεύουσας.

Περπατώντας και εξερευνώντας και το παραμικρό στενάκι, η Σιένα σε παραλύει!  Αποτελούμενη από 17 γειτονιές-(κοντράντα), νομίζεις ότι βρίσκεσαι στην εποχή που οι λύκοι και οι μυστικισμοί κυριαρχούν!

Εικόνες βγαλμένες από ταινία του Ντε Σίκα...

PIZZICHERIA DE MICCOLI

Έχοντας πλέον γίνει γηγενείς...  

"Στα μισά του ταξιδιού της ζωής, αρχίζουμε να ζούμε". (Δάντης)

Επιστρέφοντας στην βάση μας..

Από γενιά σε γενιά, κληρονομιά ποδηλάτων και μνήμες που σε χαρακτηρίζουν...

Τελευταίες εικόνες. Αποχαιρετιστήριες βόλτες στα στενά και σε λίγες ώρες ξανά πίσω. Στην πατρίδα. Στην εμπόλεμη ζώνη, με λάφυρο την Αναγέννηση και πείσμα για ένα καλύτερο αύριο. Ηλιόλουστο, κόντρα στην ερεβώδη καθημερινότητα!!

"...you are turning into something you are not. 

Don't leave me high, don't leave me dry..!!"

RADIOHEAD - HIGH AND DRY