Ένα συν ένα μπορεί να κάνει ένα; Ο κανόνας λέει όχι.
Όμως τι γίνεται όταν οι κανόνες παραμερίζονται; Όταν τίποτα δεν είναι όπως τα φαντάζεσαι;
Τι γίνεται όταν συνειδητοποιείς τι είσαι; Τι είναι αυτό που είσαι;
Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια, τα μαθηματικά πολύ απλά υπάρχουν για τους άλλους.
Προχθές μαζευτήκαμε και πρότεινα να δούμε το " Μέσα από τις φλόγες". Για μένα θα ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε έναν μήνα. Θα ήταν η δεύτερη φορά που θα έμενα με το στόμα ανοιχτό και θα με κυρίευε ολοκληρωτικά η εικόνα και ολόκληρη η ιστορία. Η τραγικότητα της πραγματικότητας!
Σε γενικές γραμμές η ταινία σε διαλύει. Όχι μόνο από τις ομολογουμένως σκληρές εικόνες, αλλά από την ίδια την ιστορία.
Η Ναουάλ Μαρουάν, η Γυναικά που Τραγουδάει, αφήνοντας την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο, θα υπαγορεύσει στον συμβολαιογράφο (Λέμπελ) δύο γράμματα. Ένα για τον πατέρα των παιδιών της και ένα για τον αδερφό των παιδιών της. Τα δύο γράμματα πρέπει να παραδοθούν από την Ζαν και τον Σιμόν. Τα δύο παιδιά της. Τα δύο παιδιά της που μέχρι τότε αγνοούσαν την ύπαρξη του πατέρα και του αδελφού.
Το ταξίδι της Ζαν και του Σιμόν ξεκινά. Το γενεαλογικό δέντρο θα αρχίσει να ξετυλίγεται. Μαζί με την ιστορία, η οποία κάνει εκπληκτικά φλασμπακ συνεχώς, τα δύο αδέρφια θα βρεθούν αντιμέτωπα με την ίδια τους την μάνα. Θα βρεθούν αντιμέτωπα με την ίδια την ιστορία.
Μαζί τους θα ταξιδέψεις και εσύ και θα βιώσεις τον Εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου στο πετσί σου.
Τα δύο γράμματα στο τέλος θα παραδοθούν. Η αποστολή τους κάποια στιγμή τελειώνει.
Όταν όμως θα διαβαστούν τα δύο γράμματ,α είμαι σίγουρος ότι θα σηκωθείς από την θέση σου. Θα γουρλώσεις τα μάτια σου και θα θελήσεις απόλυτη ησυχία. Η ανάγνωση των λέξεων θα ακούγεται στα αυτιά σου σαν τύμπανα πολέμου... Ενός πολέμου χωρίς πίσω γύρισμα. Και τότε θα μείνεις άφωνος!
Η βόμβα θα έχει σκάσει και τα συντρίμμια θα εκτοξευθούν προς όλες τις κατευθύνσεις...
Και οι ήχοι των Radiohead θα είναι πλέον ανεξίτηλοι!
...ήταν το χρώμα. Το θυμάμαι καλά και ρώτησα μήπως ήταν μαύρο. Αλλά δεν ήταν. Πηγαίνοντας στα "αρχαία", στρίβοντας σε στενά που δεν φαίνονταν. Το πούσι και το σύθαμπο πρωταγωνιστούσαν, η νύχτα με οδηγούσε, φτάνοντας στο προορισμό που από την αρχή δεν σκεφτόσουν με τίποτα. Εκείνη τη στιγμή όλα γίνηκαν υγρασία και πάχνη. Δεν βλέπεις έξω. Όλα θολώνουν. Δεν θες να δεις έξω, γιατί το μέσα, είναι ζεστό και στάζει μέλι. Και αφήνεσαι...!!
- « Έλα Κέιτ, που είσαι;»
- « Είμαι "Τζίζ" εσύ;»
- « Εγώ τώρα τελείωσα. Να σκάσω για ένα απεριτίφ και μετά να φύγουμε;»
- « Σκάσε.!»
Έσκασα και εγώ που λέτε να βρω την ξανθιάΒενεζουελιανή ηθοποιό στο εν λόγω μπαράκι. Έχοντας παραγγείλει το ξανθό μπιρόνι μου, άρχισα τις συνομιλίες με την Φροσίνη αρχικά και στην συνέχεια γνωρίστηκα και με το υπόλοιπο της παρέας. Η Φροσίνη, που είναι ιδιοκτήτρια αντικερί, μου περιέγραψε πως πέρασε μια βδομάδα στην Μαδρίτη που είχε πάει με σκοπό να παραλάβει ένα πολύ μεγάλης παλαιότητας και αξίας αδαμάντινο κηροπήγιο, που είχε ανακαλύψει ένας συνάδελφος της στην Ιβηρική Χερσόνησο!
Στην παρέα υπήρχε και η Ασιάτισσα Κιλ Φιλί, η οποία έχει σπουδάσει ψυχανάλυση και αυτή τη στιγμή εργάζεται στο δυναμικό μιας ομάδας, η οποία ασχολείται με την καταπολέμηση του άγχους, βασισμένη στη διαδικασία επίλυσης SUDOKU.
Ακριβώς απέναντί μου καθόταν η διάσημη κριτικός θεάτρου Nάσια Παπαγεωργοπούλου, η οποία φορώντας ένα παλιό vintage T-shirt με τη φωτογραφία του αγαπημένου μου Steve McQueen, μας εξιστορούσε σκηνικά από το πρόσφατο συνέδριο κριτικών που έγινε στη Βιέννη!
Αφού σηκωθήκαμε και ρίξαμε ένα γρήγορο χορό Swing με την Κέιτ αναπολώντας διάφορες βραδιές από την δεκαετία του 80', πληρώσαμε και φύγαμε μαζί με Φροσίνη και Κιλ Φιλί για το διήμερο στον Ωρωπό που είχαμε κανονίσει.
Το συλλεκτικό Mini Cooper της ταλαντούχας και πανέμορφης ξανθιάς, έχει ήδη διανύσει 20 χλμ. όταν ξαφνικά γυρίζει προς το μέρος μου και με ύφος μικρού παιδιού που έχει ρίξει το βάζο με τη μαρμελάδα, με ρωτάει: «Καρλίτο, ξέρεις τι είναι εδώ κοντά μας;»
- « Τι είναι Κέιτ;» της απαντώ τρομαγμένος!
- « Σε λίγο θα περάσουμε μπροστά από τον "Ανδριά"...»
Απλά και μόνο με το απαντητικό μου ύφος, κατάλαβε ότι θα σταματάγαμε και θα την κάναμε την μαλακία..........
Μετά από 5 λεπτά η τούρτα Προφιτερόλ ήταν καθ' οδόν προς τον Ωρωπό....
Φτάνοντας στο απόλυτα χειμωνιάτικο σκηνικό με αέρα, κρύο και ψιλόβροχο, το πρώτο εμπόδιο που συναντήσαμε ήταν μια απλή γκαραζόπορτα! Η Κέιτ όμως, με την εμπειρία που έχει από παρόμοια σκηνικά σε σπίτια σε Διόνυσο και Παρνασσό, κάνει ένα σάλτο μορτάλε δίνοντας έναυσμα και κουράγιο σε όλους τους υπόλοιπους...
Οι χαιρετούρες με Λάρι και Μόνικα ήταν τυπικές. Η ανακοίνωση της μανέστρας με μοσχαράκι στο φούρνο για βραδινό, στην αρχή με έβαλε σε σκέψεις για το υπόλοιπο της βραδιάς, αλλά μετά τα δύο ποτηράκι erdinger και την χαλαρωτικά εύθυμη ατμόσφαιρα που υπήρχε, όλα πήγαν ρολόι! Γενικά, όταν μπαίνει η Μόνικα στην κουζίνα, βαράμε όλοι προσοχή!
Αφού λοιπόν φάγαμε και ήπιαμε καθίσαμε και στρωθήκαμε με μανία στο διαγωνισμό γνώσεων της παρέας...
Μετά από αυτό το δίωρο όλα άλλαξαν για την συγκεκριμένη παρέα...
ο Λάρι (Μάστερ), με (4 νίκες), θα μισηθεί από πολλούς και το προσωνύμιο "πράσινη γλίτσα" θα τον στιγματίσει για το υπόλοιπο της ζωής του!
Εγώ, (Τζιμάνι), με (1 νίκη), θα στιγματιστώ από τις 4 νίκες της πράσινης γλίτσας και θα μείνω σιωπηλός και κατακόκκινος..
Η Φροσίνη (Φρίξος), με (1 νίκη), θα πανηγυρίσει, θα σηκωθεί όρθια και απαγγέλοντας στίχους από το αγαπημένο της ποίημα (Κυρά Φροσίνη), θα μας δώσει να καταλάβουμε ότι το παρελθόν της είναι σκοτεινό και ταξιδιάρικο!
Οι υπόλοιποι δεν στέφθηκαν νικητές αλλά σίγουρα δεν θα ξεχαστούν οι προσπάθειες τους..δε θα ξεχαστούν οι ώρες διαβάσματος που έχει ρίξει η Μόνικα για τα "BOSTON TEAS"..
Δε θα ξεχαστούν οι ασύλληπτες γνώσεις της Κιμ Φίλι πάνω στο Φοινικικό αλφάβητο και τέλος δε θα ξεχαστούν οι γνώσεις της Κέιτ όσον αφορά την "Μπλε περίοδο" του Πικάσο...
Η νύχτα περνούσε και οι κουταλιές από την τούρτα προφιτερόλ έδιναν και έπαιρναν....
Μέχρι την στιγμή που κάτι περίεργο συνέβη και οι κουταλιές σταμάτησαν...................
κανείς δεν ξέρει τι έγινε μετά...
ένα μυστήριο που στοιχειώνει την περιοχή εδώ και 2 δεκαετίες...
κανείς δεν μπόρεσε να δώσει μια εξήγηση...
ΠΟΤΕ, κανείς δεν έμαθε τι απέγινε η παρέα με το προφιτερόλ............
Ο μύθος λέει ότι ο Υπαστυνόμος Σωτήρης Τερερές την επόμενη αμέσως μέρα ήταν στο γνωστό ζαχαροπλαστείο των βορείων προαστίων, ξεκινώντας την έρευνα για αυτή την εντελώς μυστήρια υπόθεση εξαφάνισης......
Κάποια στιγμή μετά από καιρό, ένας κύριος παρουσιάστηκε στο αστυνομικού τμήμα Ωρωπού και κατέθεσε πως ένας γνωστός του, αναγνώρισε κάποια από αυτά τα πρόσωπα στο νησί της Τζαμάικα να πίνουν τζιν, κοκτέιλ και τεκίλες και να χορεύουν ασταμάτητα....
Ναι, ήταν από τις λίγες φορές που την προηγούμενη βδομάδα έκατσα και είδα τουλάχιστον για δύο ώρες το κανάλι της Βουλής, αφού είχε την συνεδρίαση για την Ψήφο Εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Είναι από αυτές τις στιγμές που πραγματικά αναρωτιέσαι τι γίνεται!
Γιατί ζω ακόμα σε αυτή τη χώρα;
Ποιοι με κυβερνούν;
Ποιος είναι αυτός εκεί που μου σηκώνει το δάχτυλο και νομίζει ότι είναι ο Καρδινάλιος της 15ης Μεραρχίας του 5ου Ιππικού της λεγεώνας των Οστρογότθων;
Ποια είναι αυτή η κοντέσα με το ροζ ταγέρ, που νομίζεις ότι βγήκε από εκπομπή Telemarketing που πουλάει τάπερ και θέλει να μου μιλήσει για Οικονομικά και δανειακές συμβάσεις;
Ποιος είναι αυτός ο κουστουμαρισμένος ψηλολέλεκας, με την χρυσή γραβάτα, που έχουν αναψοκοκκινίσει τα μάγουλά του από τα ουισκάκια που κοπάνησε λίγο πριν στο ΚΨΜ της Βουλής;
Πότε θα μιλήσει ο Πρωθυπουργός;
Τι κάνει στο γραφείο του τόση ώρα; Μήπως βλέπει τον Βάζελο στο Μπάσκετ με την Ζαλγκίρις;
Μήπως φτιάχνει το τελευταίο κοκτέιλ του από ειδικά βότανα τζίνσενγκ και βαρβιτουρικά που αγόρασε από το Ebay;
Τι συμβαίνει; Που πάμε σα χώρα;
Αυτά και άλλα πολλά σκεφτόμουν τις προάλλες και ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας..
Kαι αφού το ξέρετε το κόλλημά μου τελευταία με το Twitter...
Οι υπόλοιπές μου σκέψεις φαίνονται στα παρακάτω αναλυτικά Tweetαρίσματα καθ' όλη την διάρκεια της εν λόγω συνεδρίασης..
« Μπα δεν νομίζω ρε σεις να βγω σήμερα, έχω κατεβάσει το Drive..» Σάββατο 22 Οκτωβρίου,
Από τα πρώτα 7 λεπτά της ταινίας κατάλαβα ότι κάτι τρέχει..ή εγώ έχω καιρό να δω κάτι αξιόλογο. Αλλά αφού είδα πριν ένα μήνα το καινούργιο του Γούντυ ρε γαμώτο, τι στο διάλο!
Ανασηκώνομαι, σβήνω τα εναπομείναντα φώτα, ανάβω τσιγάρο, βάζω ότι έχει μείνει από το τανκερέι το προχθεσινό και....
Καταρχάς οι τίτλοι αρχής με ξαγρύπνησαν. Αυτή η αίσθηση των 80's με την μουσική των Chromatics, τα σβηστά φώτα του δωματίου μου και τον καπνό από το τσιγάρο μου, θύμισε προβολές ταινιών νουάρ σε καταγώγια και τεκέδες άλλης εποχής!
Chromatics - Tick of the clock
Σίγουρα, η πολλή διαφήμιση λόγω βραβείου και ο νούμερο ένα πρωταγωνιστής του Χόλλυγουντ αυτή την περίοδο, που έχει κάψει καρδιές σε όλα τα κοριτσόπουλα και τις μεγαλοκοπέλες ανά την υφήλιο, παραπλάνησε πολύ κόσμο όσον αφορά το ποιόν της ταινίας. Κατά την γνώμη μου είναι μία καθαρά σινεφίλ ταινία!!!!
Μετά από μία ώρα και 38 άντε 40 λεπτά, έβγαλα το πόρισμα ότι 1ον, καλά έκανα και δεν βγήκα και 2ον, είναι η καλύτερη ταινία που είδα φέτος! Αυτό, το καταλαβαίνω όταν μετά από μια ταινία πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει την μαύρη οθόνη, εφόσον έχουν τελειώσει οι τίτλοι τέλους και εφόσον έχει τελειώσει και η τελευταία νότα από το σάουντρακ!
Desire - Under your spell
Eίναι καμιά φορά, που οι πρωταγωνιστές είναι ολόκληρη η ταινία. Αυτό που έπαθα πέρυσι με τον "Παλαιστή" το ίδιο έπαθα και φέτος με τον Οδηγό. Οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα του είναι μετρημένες στα δάκτυλα! Τις περισσότερες φορές τον ακούς να λέει "Yeah!", "No", "Maybe", "sure" και διάφορα τέτοια λιγομίλητα, λεκτικά αντικείμενα. Φαντάζομαι ότι το σενάριο που είχε πάρει στα χέρια του πριν τα γυρίσματα θα ήταν μία Α4 μπρος πίσω και τίποτε άλλο!
Κι όμως, ο Γκονταρικός αυτός χαρακτήρας είναι τα πάντα!Το βλέμμα του, σε κάνει να νιώθεις σιγουριά, ηρεμία και ασφάλεια. Κασκαντέρ το πρωί σε διάφορες ταινίες και οδηγός ληστειών το βράδυ, ο Ράιαν Γκόσλιγκ με μια οδοντογλυφίδα για παρέα, πραγματικά είναι το υπόδειγμα του μοναχικού, γοητευτικού οδηγού φορώντας ένα από τα καλύτερα δερμάτινα τζάκετ στην ιστορία του κινηματογράφου και ένα ζευγάρι δερμάτινα γάντια οδήγησης που σε παραπέμπουν σε ινδάλματα του στυλ όπως ο Στιβ Μακουίν και ο Τζέιμς Ντιν.
Στην αρχή όλα καλά, μέχρι που γνωρίζει την Irene (Carey Mulligan), που μένει στο διπλανό διαμέρισμα με τον γιο της. Χωρίς να φιληθούν, χωρίς να κάνουν σεξ, οι δύο αυτοί χαρακτήρες μόνο και μόνο με τα βλέμματά τους και τις κινήσεις τους στο χώρο θα σου θυμίσουν σκηνές από ταινία του Wong kar Wai έχοντας την διάθεση για έρωτα (in the mood for love!) καρφιτσωμένη σαν στίκερ στα πρόσωπά τους!
Μέχρι την στιγμή που επιστρέφει από την φυλακή ο άντρας της!!
Από κει και πέρα, θα βιώσουμε μία αριστοτεχνικά γυρισμένη γκονταρική με χιτσοκικά στοιχεία ταινία, που θα δικαιολογήσει τις βραβεύσεις του τρομερού Ρεφν!
Στο τέλος της ταινίας δεν θα ανοίξεις αμέσως τα φώτα. Τουλάχιστον έτσι έκανα εγώ.
Θα ανάψεις ένα ακόμα τσιγάρο.
Θα βάλεις ένα ακόμα τανκερέι και υπό τους ήχους του εκπληκτικού kavinsky θα κοιτάς αποχαυνωμένος τους τίτλους τέλους διερωτώμενος για το αν και που αναφέρθηκε το όνομα του πρωταγωνιστή. Πως τον λέγανε στην ταινία. Αν τον φωνάζανε κάπως ρε παιδί μου!
Η απάντηση είναι όχι. Ήταν απλά ο Οδηγός και εσύ θα αναρωτιέσαι αν σε όλο αυτό ήσουν άξιος συνοδηγός!
