Φολέγανδρος..!!

Σας το είπα...Ήταν ακριβώς στην ανάρτησή μου στις 9 Ιουλίου, όταν το πρωινό εκείνης της Πέμπτης διαβάζοντας  όπως πάντα το editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στη LIFO, ΖΗΛΕΨΑ..


Ναι, ΖΗΛΕΨΑ..
Όταν ζηλεύω γενικά δεν μου βγαίνει κακία. Ευτυχώς μάλλον γιατί είμαι και Σαββατογεννημένος. Ειλικρινά όταν δω κάποιον να περνάει καλά. να έχει ωραία γκόμενα, ωραίο αυτοκίνητο, ωραίο ρολόι, ωραίο σπίτι, όμορφο σώμα, έξυπνο μυαλό, διάφορα όμορφα και ωραία συστατικά, δεν θα κακιώσω.
Απλά άμα ζηλέψω κάτι, θα προσπαθήσω να το κάνω, να το πάρω, να το γευτώ και εγώ και θα μου γίνει έμμονη ιδέα.


Έτσι και με το εν λόγω editorial..


Οπότε, οι επιλογές ήταν συγκεκριμένες: Πείσε Λάρι, Αργύρη να την πάμε την Κυκλάδα μας!


Βγαίνουμε από το " γρήγορο" περίπου γύρω στις 11.30 στο λιμάνι του Καραβοστάση. Ο Τάκης μας περιμένει ηλιοκαμένος, βερμουδάτος, κουλαριστός, λες και είναι εκεί από το Πάσχα, ήρεμος, αλλά με την ανησυχία της διασκέδασης και της καβλάντας να υποβόσκουν σε κάθε του κίνηση.
Δεν έχουν περάσει 15 λεπτά με το νοικιάρικο αυτόματο Nissan Micra και η ατάκα που ξεστομίζει ο Αργύρης στο πίσω κάθισμα αυτού του πολύστροφου μίνι, θα γίνει ατάκα σε εμάς και στην παρέα για τις επόμενες 4 μέρες!!


"Είναι νησάρα!"

Αφού μας γνώρισε ο Takis στην κυρία Γεωργία με τα δωμάτια και ξεναγηθήκαμε στην κυκλαδίτικη διπλοκρέβατη τελικά κάμαρη, κατηφορίσαμε για την πλατεία της Χώρας, να πάρουμε πρωινό και να μπούμε στο κλίμα της διακοπής μας.
Φτάνοντας στην πλατεία σε 3', αμέσως καταλάβαμε ότι κάτι παίζει με αυτό το νησί.. Δεν είχα ολοκληρωμένη άποψη του τι. Αλλά θα έδειχνε. Και να μην έδειχνε θα το βρίσκαμε. Και να μην το βρίσκαμε δεν θα πείραζε. Ή θα πείραζε; Τελοσπάντων.

Πως να έχει γίνει άραγε η Φολέγανδρος; Που χώρεσαν τόσα boutique hotels και resorts που ακούμε να φυτρώνουν σαν αποποινικοποιημένη κάνναβη τα τελευταία δύο χρόνια; Θα θυμίζει τίποτε από τη Φολέγανδρο που προτιμούσαν οι απανταχού έντεχνοι κουλτουριάρηδες τη δεκαετία του 90';
Ξεκινώντας για την πλατεία με σκοπό να καταλύσουμε σε κάποιο καφενείο για πρωινό, όλες οι παραπάνω απορίες μου λύθηκαν.
Τα νέα resorts έχουν αφομοιωθεί πλήρως στο νησί. Τα πετρόχτιστα boutique hotels, από τα οποία εδώ και 2-3 χρόνια ακούμε ότι έχουν περάσει κατά καιρούς διάσημοι διευθυντές περιοδικών, υπεύθυνοι προγράμματος της ελληνικής τηλεόρασης, πάικτες ριάλιτι, βυζιτοξανθιές πανελίστριες και ανερχόμενοι τροβαδούροι, μοιάζουν να έχουν γίνει ένα με τους βράχους του νησιού  και η Χώρα παραμένει ίσως η ομορφότερη των Κυκλάδων!

 Φτάνοντας στο "Στράτος-Άννα κι άραξε", το κεντρικό καφενείο της πλατείας, υπό την δαιδαλώδη σκιά τεράστιων πλατανιών, δοκιμάσαμε την ομελέτα που θα γίνει αναγκαστικά, εναρκτήρια τελετή για τις 
υπόλοιπες πρωινές μας εξορμήσεις!   




"Νησάρα!"

 Η πρώτη παραλία που θα αντικρίσει όποιος έρθει στη Φολέγανδρο, λογικά είναι η Αγκάλη. Η βασική παραλία κατά κάποιο τρόπο, γιατί από εκεί ξεκινάνε οι περιηγήσεις στις κύριες παραλίες του νησιού, Δύο οι επιλογές: Eίτε με το καραβάκι, είτε με σακίδιο πλάτης, καπελάκι για τον ήλιο, νεράκι και όρεξη για πεζοπορία..
Εμείς, πεζοπορία, του χρόνου με το καλό!! Είναι λίγες οι μέρες βλέπετε!
Η παραλία φιλική, χωρίς ξαπλώστρες και μπιτσόμπαρα να σε ξεκουφαίνουν και η θάλασσα αρκετά
ζεστή ώστε να σε υποδεχτεί με καλοσύνη, λέγοντάς σου καλώς ήρθες!

Και εκεί που έχεις κάνει τις απλωτές σου, έχεις δείξει όλο το ταλέντο σου στις ρακέτες με Τάκη και Αργύρη, η άμμος έχει φτάσει ακόμα και στα πιο σκοτεινά σημεία μέσα από το μαγιό σου, έχεις προμηθευτεί μπιρόνια,πηγαίνοντας ξυπόλητος, μέχρι την πίσω καφετέρια, παίρνεις το βιβλίο σου να χαλαρώσεις και............
......................




«Κοίτα εδώ, όχι κοίτα που με έφερες!, είναι παραλία αυτή; σιγά τη μαλακία!» 


Η απόστασή μας με τον παραπάνω διάλογο είναι γύρω στα 25 μέτρα στην ευθεία την δική μου.Αμέσως, πέφτουν κοιτάγματα ανάμεσα σε Τάκη, Λάρι, Αργύρη κι εμένα.
Είναι δύο τύπισσες, την μία την έχω παρατηρήσει από πριν. Κόκκινο μαγιό πάνω. Μαύρο κάτω. Καστανά, πιασμένα πάνω μαλλιά, με τέλειο κορμί!
Παρατάω βιβλίο.Πιάνω τα τσιγάρα. Βγάζω τσιγάρο. Τοποθετώ στο στόμα. Ζητάω αναπτήρα. Τον παίρνω. Με σχετική δυσκολία βέβαια γιατί στην παραλία οι κινήσεις γίνονται πάντοτε λες και έχεις πάθει κήλη. Ανάβω τσιγάρο. Δίνω αναπτήρα σε Λάρι ο οποίος κάνει το ίδιο. Ο Αργύρης ανασηκώνεται.
«Τι γίνεται ρε παιδιά; Τι παίζει;» Κλασικός Αργύρης. Μερικά νανοσεκόντς πίσω.
«Σταμάτα!» του απαντάω με ύφος. «Σταμάτα.Προμηνύεται γέλιο!» Ανάβει και αυτός τσιγάρο. Είμαστε όλοι με τσιγάρα. Εκτός από Τάκη. Δεν πειράζει. "Το κάπνισμα μπορεί να σκοτώσει" , "Το κάπνισμα προκαλεί γήρανση του δέρματος", "Το κάπνισμα προκαλεί αναπνευστικά προβλήματα"...
Ο υγιής λοιπόν Τάκης μας επαναφέρει στην τάξη και μας νουθετεί να παρακολουθήσουμε -διακριτικά πάντα- τις παράξενες φίλες απέναντι.


«Και δεν καθόμουνα στην Μήλο η χριστιανή! Τι σε άκουσα να έρθω η ηλίθια;»


 Έχει ανασηκωθεί, έχει βγάλει τα γυαλιά ηλίου και της τα χώνει αφ' υψηλού πλέον..
Η "τέλειο κορμί" κάθεται ατάραχη φοράει τα γυαλιά της και κάνει πως δεν την ακούει.


«Κοίτα! κοίτα βρώμα! κοίτα άμμο! Το ξέρεις ότι από την ώρα που ήρθαμε δεν έχουμε δει ούτε ένα δέντρο; Μόνο πέτρες και βράχους και μαλακίες!»


Εκείνη τη στιγμή για κακή τύχη του "τέλειου κορμιού" και καλή δική μας, βλέπω με την άκρη του ματιού μου μαυριδερό ανθρωπάκο, τύπου Ινδο-Πακιστανό, που φαίνεται να δουλεύει στην παραπάνω ταβερνούλα. Βάζω γυαλιά ηλίου. Οι άλλοι φοράνε ήδη. Ετοιμάζομαι για σύρραξη!


«Να,! Κοίτα!. Κοίτα! Άμα ήθελα να βλέπω Ινδούς αγάπη μου καθόμουν και στο Μανχάτταν! Δεν το πιστεύω! Ε όχι!. Τραγικό! Μαύρες μέρες θα περάσουμε! Εσύ τα φταις. Εσύ επέμενες! Φάτα στην μάπα τώρα!»
Το "Τέλειο κορμί έχει απηυδήσει, κοιτάει αμήχανα δεξιά και αριστερά σαν να μη συμβαίνει τίποτα μπας και ηρεμήσει. Η φίλη της φωνάζει και αυτή ντρέπεται!
Η παρέα μας έχει τελειώσει το κάπνισμα, η υγεία του Τάκη είναι στο maximum και οι ατάκες που πέφτουν σχολιάζοντας τις τύπισσες είναι αποφθεγματικές! Αποφασίζουμε να πιάσουμε κουβέντα γιατί πρώτον είμαστε κοινωνικά αγόρια και επίσης ο Τάκης έχει τσαντιστεί και θέλει να μεταπείσει την φωνακλού και να της εξηγήσει τις ομορφιές του τόπου!


Η δύο αυτές τύπισσες θα γίνουν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της παρέας!!

Η πείνα σφυροκοπούσε τα στομάχια μας και έτσι πετάξαμε τις άμμους από πάνω μας και κατευθυνθήκαμε προς την Χώρα.

Μία λευκή Χώρα.

Λιτή.

Φιλόξενη.

Ερωτική.

Η Χώρα είναι όλη η Φολέγανδρος. Γενικά το νησί έχει την ιδιότητα να σε ηρεμεί παρόλο που είναι γεμάτο από επισκέπτες και ειδικά τέτοια περίοδο που την επισκεφθήκαμε κι εμείς. 

Στην πιο κουλαριστή πλατεία των Κυκλάδων όπως την αποκαλούν, θα κάνεις τα πάντα. Είναι το αρχηγείο σου. 

Είναι η αρχή του πρωινού σου. 

Η μέση. 

Το τέλος. 

Όλα. 

Κι όμως δεν την βαριέσαι. Εκεί θα πιες καφέ, εκεί θα φας, εκεί θα ψωνίσεις μπιχλιμπίδια, ομπρέλες, καπέλα, σανδάλια, τοπικιστικά καλούδια. Εκεί θα ερωτευθείς και εκεί θα αποχαιρετιστείς. 

Εκεί θα "τον" δεις, και εκεί θα "την" δεις. Αμα θες να κρυφτείς, πάρε το πρώτο πλοίο και τράβα σε άλλο νησί. Εδώ όλα είναι ανοιχτά. Αγνά. Γνήσια και αποκαλυπτικά! Η πλατεία της Αποκάλυψης!

"Νησάρα!"

Η μέρα κύλησε ήρεμα. Για μένα τουλάχιστον, γιατί το βράδυ δεν ακολούθησα την παρέα στις βραδινές περιπέτειες. Από ότι πληροφορήθηκα όμως το κόλπο έχει εξής:


Πλατεία.
Φαγητό. Ότι τραβάει η ψυχή σου. Στην πλατεία κατοικοεδρεύουν τρία τέσσερα ταβερνάκια που μπορείς να επιλέξεις τα πάντα. Ο "Κρητικός", Η "Μέλισσα", το "ΣΙΚ" και ένα σουβλατζίδικο. Τα ξεχωρίζεις από τα χρώματα στις καρέκλες.
Η συνέχεια μεταφέρεται δυόμιση βήματα πιο κει στην "Αστάρτη" για ρακόμελα. Το να περιγράψεις την Αστάρτη είναι σαν να περιγράφεις τον "Νονό"  σε κάποιον που δεν έχει δει την ταινία. Το όλο θέμα είναι η αύρα της ταινίας. Η αύρα δεν μπορεί να περιγραφεί.
 Οπότε σας αφήνω με τις εικόνες!

Ξημερώσε. Βγήκε ο ήλιος. Ο Αργύρης αναδύεται από το κρεβάτι και εμπλέκεται σε ταραντινικές περιγραφές της χθεσινής βραδιάς. Μου εκμυστηρεύεται ότι κάποια ψυχή με αναζήταγε και ρώταγε για την απουσία μου από το χθεσινό ξενύχτι που περιείχε πολύ ρακόμελο, μαρτίνια, τεκίλες και τυρόπιτες με μίλκο και τσιγάρα! Οι τύπισσες από την παραλία είναι γαμώ τα άτομα και η φωνακλού έχει γαμώ το γέλιο παρόλη την αρχική, λανθασμένη εντύπωση που μας έκανε στην παραλία της Αγκάλης.
Πάμε στο στέκι "Στράτος-Άννα κι άραξε" για την απογειωτικά πρωτεϊνική ομελέτα. Λίγες περιγραφές λόγω κυκλαδίτικου ξυπνήματος και διάφορων πονοκεφάλων. Έρχονται τα κορίτσια στην παρέα. Είπαμε, στην πλατεία θα τους συναντάς όλους. Κάθονται. Πέφτουν οι συστάσεις. Με γνωρίζουν.
Η "τέλειο κορμί" έχει μετονομασθεί πλέον σε Παγώνα. Ναι. Έτσι την βαφτίσανε.
Ελληνοκαναδέζα με κλασσική προφορά έλληνα ομογενή που βλέπεις καμμιά φορά στην τηλεόραση και μένει στο Αστόρια μάι φρεντ, και έχει κάνει περιουσία από το εστιατόριο που άνοιξε μάι φρεντ, με καθαρά χαρακτηριστικά ωραία δάχτυλα και μυρωδάτα μαλλιά!
Η φωνακλού της παρέας μου συστήνεται ως Τζόαν, ελληνίδα δικηγόρος που μένει στην Νέα Υόρκη με τους Ινδούς φίλους της και τους ενοχλητικούς γείτονες της που ακούνε Καζαντζίδη κάτι πρωινά στη διαπασών!
Καφές. Τσιγάρο. Φύγαμε.

Αγκάλη. Καραβάκι. Διαδρομή προς Αγ. Νικόλα. Στήνουμε το τσαντίρι μας και αφηνόμαστε σε πλατσουρίσματα, μακροβούτια και συζητήσεις με τα νέα μέλη της παρέας!

H λιγούρα και η εικόνα μιας γραφικής ταβέρνας απέναντι στον βράχο της παραλίας, ενεργοποιεί το τιμ και αφήνοντας τα συμπράγκαλα μας στην αμμουδιά, ξυπόλητοι, ανεβαίνουμε περί τα εξήντα σκαλοπάτια για να θρονιαστούμε στην πιο must ταβέρνα του νησιού με το όνομα "Parallagi"..

Δυο σαλάτες.
Δυο πατάτες,
Μια φέτα ξεχωριστά. (Η Παγώνα μας δεν τρώει τυρί!).
Δυο καρπάτσιο ξιφία και σολωμού (γκάβλα!).
Μια καλαμαράκια.
Μια χταποδάκι  με ρύζι και σάλτσα (γκάβλα).
Μία τούνα φρέσκια με ριγκατόνι και λαχανικά.(υπέρτατη γκάβλα!)
Και τέσσετα καραφάκια ούζο. Ή πέντε; Μήπως ήταν τρία; Δεν θυμάμαι. Θα θυμηθώ πάντως. Μάλλον τέσσερα.Τέλοσπάντων. Το ούζο πάντως ήταν "Μπαλαρίνα". Έχω και φώτο για να μην λέτε ότι λέω μαλακίες!
Σε ότι παραπάνω δεν έγραψα την λέξη "γκάβλα" ήταν γιατί φοβάμαι μη με πείτε αγάμητο, όχι ότι δεν ήταν νόστιμα

Χικ, χικ, χικ,!!


Α, και πολύ φθηνά ε;








Νησάρα!

Στην αρχή είχαμε αγχωθεί γιατί η ώρα ήταν έξι και το τελευταίο καραβάκι έφευγε στις επτά και το σέρβις δεν το έλεγες και σπιρτόζο. Μέχρι που ήρθε ο Πάρης, ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας, ξυπόλητος, αλμυρός, κουλαριστός, με σερφάδικο μαγιό, λειτουργώντας σαν βαλεριάνα στις ανησυχίες μας περί επιστροφής και με ύφος Φολεγανδρινού ιθαγενή, μας εξηγεί ότι θα μας πάει αυτός με το σκάφος του!


Η Παγώνα παραγγέλνει κι άλλη χορεύτρια, ο Λάρι στρίβει τσιγάρο. η Τζόαν συνεχίζει τις ιστορίες και τα γέλια και όλοι μαζί αφηνόμαστε σε αυτό το μαγευτικό Dolce far niente σούρουπο!

Η ώρα της επιστροφής στη Χώρα έφτασε!!

Οι υπόλοιπες μέρες στο νησί εκτυλίχθηκαν κάπως έτσι..


Ωραίες βόλτες και οι έξι μας, φαγητά. Ρακόμελα. Τεκίλες. Καφενεία. barάκια. Σεξ. Πολύ αέρα με το μηχανάκι (οχτάρι). Παρολίγον τρακάρισμα σοβαρό. Ξανά γέλια. Ξανά σεξ. Άνω Μεριά. Κυρία Ειρήνη. Κυρία Γεωργία η προξενήτρα. Γνωρίσαμε κι άλλες τύπισσες (λίγο ξενέρωτες!). Δεν πειράζει. Οικοδομές. Αέρας. Πολύς. Πεζούλι. Παστέλι. barακί. Beez. Tρελός σερβιτόρος. Νοικιάρικες ομπρέλες. Δεν θυμάμαι το όνομα που έδωσα. Κάτι σε Ηλίας. Μάλλον. Δεν είμαι σίγουρος. Πιθανόν Σικαλέωντας. Ηλίας Σικαλέωντας.Ναι. Μπορεί και όχι. Δεν θυμάμαι. Τελοσπάντων!

Και καθώς κάθεσαι στο λιμάνι του Καραβοστάση και twittάρεις περιμένοντας το καράβι του γυρισμού... πάλι μου έρχονται στο νου οι παρακάτω φράσεις......

"Έτσι περνούν οι μέρες. Χωρίς να τρέχει τίποτα. Παλιά και νέα πρόσωπα φτιάχνουν την κουρελού που με σκεπάζει.

Χορταίνω αγάπη. Συνέρχομαι."

.και σκέφτεσαι τι αφήνεις πίσω σου..


Αυτό το άσπρο. Το χαλαρό. Το δοτικό άσπρο της Κυκλάδας.


Και μια πισίνα. Και ένα μαγιό. πάλι κόκκινο. πάλι μαύρο.
Του χρόνου πάλι..!!

Καθώς σκεφτόμουν την ανάρτηση στο καράβι του γυρισμού άκουγα το παρακάτω..

 Surround me with your love (Mental Overdrive Mix)

Καλά κρασά!..


Καλή αντάμωση..!!


Καλό Σεπτέμβρη..!!