Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2011

Η Γυναίκα που Τραγουδάει..!!

Ένα συν ένα πόσο κάνει; Ο κανόνας λέει δύο. 

Ένα συν ένα μπορεί να κάνει ένα; Ο κανόνας λέει όχι.

Όμως τι γίνεται όταν οι κανόνες παραμερίζονται; Όταν τίποτα δεν είναι όπως τα φαντάζεσαι; 

Τι γίνεται όταν συνειδητοποιείς τι είσαι; Τι είναι αυτό που είσαι;

 Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με την αλήθεια, τα μαθηματικά πολύ απλά υπάρχουν για τους άλλους.



Προχθές μαζευτήκαμε και πρότεινα να δούμε το " Μέσα από τις φλόγες". Για μένα θα ήταν η δεύτερη φορά μέσα σε έναν μήνα. Θα ήταν η δεύτερη φορά που θα έμενα με το στόμα ανοιχτό και θα με κυρίευε ολοκληρωτικά η εικόνα και ολόκληρη η ιστορία. Η τραγικότητα της πραγματικότητας!
Σε γενικές γραμμές η ταινία σε διαλύει. Όχι μόνο από τις ομολογουμένως σκληρές εικόνες, αλλά από την ίδια την ιστορία.
Η Ναουάλ Μαρουάν, η Γυναικά  που Τραγουδάει, αφήνοντας την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο, θα υπαγορεύσει στον συμβολαιογράφο (Λέμπελ) δύο γράμματα. Ένα για τον πατέρα των παιδιών της και ένα για τον αδερφό των παιδιών της. Τα δύο γράμματα πρέπει να παραδοθούν από την Ζαν και τον Σιμόν. Τα δύο παιδιά της. Τα δύο παιδιά της που μέχρι τότε αγνοούσαν την ύπαρξη του πατέρα και του αδελφού.

Το ταξίδι της Ζαν και του Σιμόν ξεκινά. Το γενεαλογικό δέντρο θα αρχίσει να ξετυλίγεται. Μαζί με την ιστορία, η οποία κάνει εκπληκτικά φλασμπακ συνεχώς, τα δύο αδέρφια θα βρεθούν αντιμέτωπα με την ίδια τους την μάνα. Θα βρεθούν αντιμέτωπα με την ίδια την ιστορία. 
Μαζί τους θα ταξιδέψεις και εσύ και θα βιώσεις τον Εμφύλιο πόλεμο του Λιβάνου στο πετσί σου.
Τα δύο γράμματα στο τέλος θα παραδοθούν. Η αποστολή τους κάποια στιγμή τελειώνει. 

Όταν όμως θα διαβαστούν τα δύο γράμματ,α είμαι σίγουρος ότι θα σηκωθείς από την θέση σου. Θα γουρλώσεις τα μάτια σου και θα θελήσεις απόλυτη ησυχία. Η ανάγνωση των λέξεων θα ακούγεται στα αυτιά σου σαν τύμπανα πολέμου... Ενός πολέμου χωρίς πίσω γύρισμα. Και τότε θα μείνεις άφωνος! 

Η βόμβα θα έχει σκάσει και τα συντρίμμια θα εκτοξευθούν προς όλες τις κατευθύνσεις...




Και οι ήχοι των Radiohead θα είναι πλέον ανεξίτηλοι!



RECKONER



Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Σκούρο κόκκινο...

...ήταν το χρώμα. Το θυμάμαι καλά και ρώτησα μήπως ήταν μαύρο. Αλλά δεν ήταν.
Πηγαίνοντας στα "αρχαία", στρίβοντας σε στενά που δεν φαίνονταν. Το πούσι και το σύθαμπο πρωταγωνιστούσαν, η νύχτα με οδηγούσε, φτάνοντας στο προορισμό που από την αρχή δεν σκεφτόσουν με τίποτα.
Εκείνη τη στιγμή όλα γίνηκαν υγρασία και πάχνη.
Δεν βλέπεις έξω. Όλα θολώνουν. Δεν θες να δεις έξω, γιατί το μέσα, είναι ζεστό και στάζει μέλι.
Και αφήνεσαι...!!



Lou Reed- Walk on the wild side



Καλά κρασά..!!

Καλή εβδομάδα..!!!