..και ξαφνικά εκεί που στρίβεις στην Μιαούλη για να πας προς το αυτοκίνητο, ακούς από το πουθενά ήχους από τρανζιστοράκι. Στρίβεις το κεφάλι σου διακριτικά και προσπαθώντας να μην βγει ούτε το αυτί σου από την κουκούλα του ζεστού σου μπουφάν λόγω τσουχτερού κρύου, αντικρίζεις τον όλεθρο!
Αντικρίζεις τον συνάνθρωπό σου με το τρανζιστοράκι, να κάθεται σε μια γωνία και να ακούει τραγούδια, φορώντας γάντια τρυπημένα και κάλτσες χιλιομπαλωμένες. Οκλαδόν. Με την πραμάτεια του τριγύρω τακτοποιημένη λες και είναι το δωμάτιο του σε ένα διαμέρισμα σε κάποια οδό, σε κάποια γειτονιά, σε κάποια περιοχή, σε κάποια πόλη...κάπου στο σύμπαν!
Δεν είναι ότι δεν έχεις ξαναδεί άστεγο. Την κακομοιριά και την εξαθλίωση του κέντρου την βλέπεις και την βιώνεις κάθε μέρα στο πετσί σου γιατί η δουλειά σου είναι στο κέντρο, το οποίο αγαπάς και δεν θα το άλλαζες με τίποτα. Είναι που οι εξελίξεις αυτές τις μέρες που ζούμε σε έχουν αλλάξει.
Σε έχουν κάνει απορήσεις. Να απορείς για το μέλλον που δεν επέλεξες εσύ και να πιστεύεις ότι αυτοί που το διαχειρίζονταν όλα αυτά τα χρόνια, ανήκουν τελικά σε κουτοπόνηρες, κουστουμαρισμένες φατρίες, που ο αυτοσκοπός τους την κρίσιμη στιγμή, είναι να περισώσουν το πουδραρισμένο με αίγλη και καλοπερασιά τομάρι τους, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο που έχει μεταμορφωθεί σε πειραματόζωο της Γερμανικής αλαζονείας.
Και γυρίζοντας πριν λίγο από την σημερινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα το μόνο που θες είναι να τρέξεις.... και από πίσω να ακούγονται οι ήχοι της αλλαγής!
Να τρέξεις προς το ξέφωτο, που θα σε κάνει να αναπνεύσεις ξανά..
"You'd better Run, run, run, run, run, run, run, run, run, run, run, ......"
Αντικρίζεις τον συνάνθρωπό σου με το τρανζιστοράκι, να κάθεται σε μια γωνία και να ακούει τραγούδια, φορώντας γάντια τρυπημένα και κάλτσες χιλιομπαλωμένες. Οκλαδόν. Με την πραμάτεια του τριγύρω τακτοποιημένη λες και είναι το δωμάτιο του σε ένα διαμέρισμα σε κάποια οδό, σε κάποια γειτονιά, σε κάποια περιοχή, σε κάποια πόλη...κάπου στο σύμπαν!
Δεν είναι ότι δεν έχεις ξαναδεί άστεγο. Την κακομοιριά και την εξαθλίωση του κέντρου την βλέπεις και την βιώνεις κάθε μέρα στο πετσί σου γιατί η δουλειά σου είναι στο κέντρο, το οποίο αγαπάς και δεν θα το άλλαζες με τίποτα. Είναι που οι εξελίξεις αυτές τις μέρες που ζούμε σε έχουν αλλάξει.
Σε έχουν κάνει απορήσεις. Να απορείς για το μέλλον που δεν επέλεξες εσύ και να πιστεύεις ότι αυτοί που το διαχειρίζονταν όλα αυτά τα χρόνια, ανήκουν τελικά σε κουτοπόνηρες, κουστουμαρισμένες φατρίες, που ο αυτοσκοπός τους την κρίσιμη στιγμή, είναι να περισώσουν το πουδραρισμένο με αίγλη και καλοπερασιά τομάρι τους, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο που έχει μεταμορφωθεί σε πειραματόζωο της Γερμανικής αλαζονείας.
Και γυρίζοντας πριν λίγο από την σημερινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα το μόνο που θες είναι να τρέξεις.... και από πίσω να ακούγονται οι ήχοι της αλλαγής!
Να τρέξεις προς το ξέφωτο, που θα σε κάνει να αναπνεύσεις ξανά..
"You'd better Run, run, run, run, run, run, run, run, run, run, run, ......"
Talkin bout the Revolution - Tracey Chapman
