Κάτσε να σου πω

Καθισμένος στο παγκάκι απέναντι απ’ το γκρίζο θα παρατηρήσω την ημέρα και θα την ξεσκεπάσω.
Παλιός χρόνος και νέος θα συγκρουστούν μέσα μου λησμονώντας το χθες. Ήλιος, που έμπαινε μέσα στα σπίτια μας και μας ξετίναζε με χαρά και γλέντι.

Ένας πόλεμος πλέον μεταξύ ασκήμιας και ομορφιάς.

 Όσο περνούν οι μέρες, τα όνειρα μικραίνουν. Οι βόλτες πρέπει να γίνουν συχνότερες. Έχουμε ανάγκη από βόλτες και περπατησιές, μόνοι μας ή και με παρέα. Να ανακαλύψουμε την πόλη και θα έρθει και η ανακάλυψη του εαυτού μας σιγά σιγά. Γιατί τα βάρη πλέον είναι πολλά και δυσκολεύουν τα βήματά μας. Βέβαια, μου είχες πει κάποτε, ότι αγαπάς τα άγχη γιατί με την απαλλαγή τους λυτρώνεσαι. Αλλά πλέον δεν ξέρω τι να ακούσω και τι να πιστέψω. Κλείνω τα αυτιά  μου και εμπιστεύομαι μόνο τα μάτια μου και τις μνήμες..

Χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια και σημαίες του Ελλαδιστάν στις βρώμικες πλατείες. Ιδρωμένα μουστάκια και ζεστές κρεατόπιτες σε σκοτεινά στενά. Μεσήλικα ζευγάρια που τελειώνοντας τον μεσημεριανό ύπνο τους κάθονται αμίλητοι ο ένας απέναντι από τον άλλον και πίνουν τον καφέ τους. Φωτογραφίες εκτυπωμένες σε αλουμίνιο.  Καρτ ποστάλ από την Ιταλία με ερωτικές λέξεις και αποτυπωμένες εικόνες από ιπποδρομίες στην καρδιά της Τοσκάνης. Φωταψίες, περιμετρικά του εξοχικού, που κρατούσαν συντροφιά, τώρα τα κλείνεις άρον άρον.  Βιαστικά, αγχώδη. Και θυμάμαι κάποιες νυχτιές που το αερόθερμο δεν άναβε και δεν νοιαζόμασταν, γιατί δεν κρυώναμε, μας ζέσταινε το κρασί. Και βλέποντας τις αγαπημένες μου ταινίες,  θέλαμε να φύγουμε, να κυνηγήσουμε το όνειρο. Κάπου μακριά αλλά κοντά. Μαζί, αλλά χώρια. Αύριο, μεθαύριο, σε έναν μήνα, του χρόνου, κάτσε να το συζητήσουμε..

Οι μέρες του τίποτα παραμονεύουν, χτυπάνε την πόρτα και εσύ πρέπει να κάνεις πως δεν ακούς. Ίσως πρέπει να αλλάξεις πόρτα, να αλλάξεις αυτιά, να αλλάξεις σπίτι, να αλλάξεις περιοχή, να αλλάξεις χώρα. Η χώρα του τίποτα σε κυβερνά. Η  μισή Αθήνα έχει γαμηθεί. Δεν σε ενδιαφέρει. Δε θα είσαι εσύ που θα μαζέψεις τα τελειώματα από το άτιμο κορμί. Η άλλη μισή Αθήνα, κάνει την τσατσά και εσύ κοιτάς αυτούς που βγαίνουν κουμπώνοντας περήφανα το παντελόνι τους. Δε σε ενδιαφέρει πια, γιατί εσύ δεν ήσουν μέρος του οργίου.

Σταχυολογώντας το σήμερα, συνειδητοποιείς ότι περνούν οι μέρες και καθόμαστε ανήμποροι, κωπηλατώντας αντίθετα στο κανάλι της ευτυχίας..

Beirut - Postcards from Italy