Ήμουν από κάτω της και την εξερευνούσα. Η γλώσσα παίδευε το αντίπαλο δέρμα, το στριφογύριζε, το άλειφε με τη θερμή της λίπανση.
Το μυαλό όμως δεν ήταν εκεί.
Οι σκέψεις έτρεχαν μακριά, αλλού.
Κάποια στιγμή το βλέμμα μου έπεσε στον απέναντι τοίχο. Ήταν ο τοίχος μου, το όριο του δωματίου μου. Τρία κεριά έκαιγαν στο ασημένιο κηροπήγιο. Το φως τους κόκκινο, πλημμύριζε το χώρο.
Χανόμουν στη θερμή ανταύγεια.
Ξανακοίταξα μπροστά.
Τώρα σκοτάδι και στο βάθος αμυδρό ένα φως.
Προχώρησα.
Μια πέτρινη πύλη έφραζε την είσοδο.
Είπα το σύνθημα.
Μια ρωγμή άνοιξε την πέτρα στην μέση.
Σιγανή βροχή.
Προχώρησα κι άλλο.
Βλάστηση, βουνοκορφές, ένα ρυάκι να κελαρύζει.
Όμως η φύση σαν να' χε σβήσει. Όλα μαύρα, κατασκότεινα, και μόνο στο βάθος αμυδρό ένα φως, μια ασημένια χαραμάδα στο κατάμαυρο δάσος.
" Έλα έτσι...", "Εκεί..." την άκουσα να λέει.
Σαν να μου έδιναν οδηγίες από μεγάφωνο, το μυαλό μου ήταν εντελώς αποσπασμένο από τα τεκταινόμενα, το σώμα μου λειτουργούσε μόνο του, μηχανικά. Θυμήθηκα παλιά, σε παρόμοιες στιγμές, σκεφτόμουν καταστάσεις που εμπεριείχαν ένα ρυθμό, μια μαθηματική ακολουθία για να κρατιέμαι στο ερωτικό κυματισμό. Μια καλή μέθοδος ώστε να καταφέρνω να είναι παρών απών χωρίς να παραμελώ την παρτενέρ μου. Γιατί όσο κι αν φαίνεται περίεργο, αυτή η απόσταση φαίνεται πως λειτουργούσε ευεργετικά.
"Ναι, ναι, Γιάννη, ναι....", την άκουσα πάλι να φωνάζει όλο και πιο έντονα, ώσπου λύθηκαν οι αρμοί της και ξέσπασε, προσφέροντας τον έρωτά της ακατάσχετο.
Πήρα βαθιά εισπνοή.
Το δωμάτιο ανέδιδε μια μυρωδιά κλεισούρας. Σαν ένα ληθαργικό αέριο να διέφευγε από τις χαραμάδες του σοβά και με τύλιγε.
Όταν βεβαιώθηκα πως η σεμνή τελετή είχε - από την πλευρά της τουλάχιστον - λήξει, τραβήχτηκα στο πλάι. Πήγα να ανακαθίσω στο κρεβάτι και εκείνη, νομίζοντας ότι θα σηκωνόμουν, έσπευσε να με αγκαλιάσει.
" Γιάννη...Πόσο όμορφα ήταν. Πόσο διαφορετικά! Σήμερα ήταν όπως πάντα το ήθελα. Ήταν..ήταν σωστό"
"Μπαρ Φλωμπέρ" Αλέξης Σταμάτης. Εκδόσεις Κέδρος
Γυρνώντας σπίτι, περίμενα πως και πως να ανοίξω πάλι το βιβλίο του Αλέξη Σταμάτη και να συνεχίσω να ταξιδεύω με το απίστευτα εύγλωττο, συναρπαστικό, συνεπές γράψιμό του.
Δυστυχώς είναι το πρώτο βιβλίο του συγκεκριμένου και δεν ξέρω πως να δικαιολογήσω αυτό το λάθος μου. Είμαι απαράδεκτος.
Τρομερά αφηγηματικά τεχνάσματα και μια τρομερή ροή φράσεων και περιγραφών που δεν σε αφήνει λεπτό..
Κάπου διάβασα ότι μερικοί θεωρούν πως η γραφή του έχει ξεπεράσει αυτή των - όπουλων (Ραπτόπουλος, Τατσόπουλος, Θεοδωρόπουλο).
Δεν ξέρω, πάντως εγώ νομίζω πως βρήκα τον καινούργιο μου Κωνσταντίνο Τζούμα (μιας και έχει πει πως δεν θα ξαναγράψει, μάλλον) και τον νέο μου Λένο Χρηστίδη μέχρι αυτός να ξαναβγάλει κάτι..
Με το παραπάνω απόσπασμα ξεκινάει το βιβλίο.. Φανταστείτε συνέχεια..!!
Ναι. Πολλή όρεξη σήμερα. Παρ' ότι κουρασμένος από τα χθεσινά μας τερτίπια, ξύπνησα σήμερα παραλιακά, περιπλανήθηκα λίγο κι εγώ σε βλαστήσεις, βουνοκορφές και ρυάκια στην περιοχή Μάκα Πάκα, και κατηφόρισα, όπως και η μισή Αθήνα, για καφεδάκι προς τον Φλοίσβο για μια τύπου reunion συνάντηση με φίλους από την Σχολή και θυμηθήκαμε λίγο τα παλιά..
Και επειδή είπαμε έχουμε όρεξη, ποστάρω ακόμα μία φορά ένα video που πολύ απλά έχω πραγματικά σπάσει κάθε ρεκόρ προβολών στο You Tube.
Για ακόμα μία φορά..............
Morissey - There is A light that never goes out (live)
Καλή εβδομάδα..!!
Καλά να πάνε όλα ..!!
Καλές αναγνωσεις..!!
