...νιώθεις ότι δεν αναπνέεις και ακόμα και η ίδια σου η χώρα, η ίδια σου η πόλη, δεν έχει αέρα, δεν έχει ευημερία και η εξιλέωση του εαυτού σου έχει κρυφτεί πίσω από τις κουρτίνες του μέλλοντος. Ενός μέλλοντος που μόνο να το φοβάσαι μπορείς. Να το ονειρευτείς, στο έχουν απαγορέψει.
Από μικρός, μετά το φόβο για το δάσος που είχα, εκείνο το δάσος στο Χαλκούτσι μετά το σπίτι του Κυρ Αντώνη, εκεί που σκοτείνιαζε επικίνδυνα και στένευε ο δρόμος, ο αμέσως επόμενος μου φόβος ήταν να πάψω να κάνω όνειρα.
Το δάσος κάποια στιγμή το ανέβηκα, το χάρηκα και η εφηβεία μου στιγματίστηκε από τις περπατησιές μου στα μονοπάτια και τα καθισιά στα παγκάκια του..
Τώρα όμως, πατώντας με το ένα πόδι τα 30 σκεφτόμαστε τα παλιά και λησμονούμε καταστάσεις και στιγμές...
Αναπολούμε πάλι τα κόκκινα τραπέζια, τις βόλτες με τα ποδήλατα και τις γρατζουνιές στα γόνατα. Τα ωτοστόπ για τις καφετέριες και τα κάμελ τα μαλακά, με τους Ζίπο αναπτήρες με τον σκαλιστό, χρυσό αετό πάνω. Τα οικογενειακά τραπέζια με τα δυνατά γλέντια και την μπόλικη βαβούρα.
Βασικά αναπολούμε την ευδία. Εκείνη την ημέρα την ηλιόλουστη, που θα έρθει και θα μας πάρει από το ένα χέρι και με τη βαλίτσα του χρόνου στο άλλο, θα πάρουμε μερικές στιγμές από το παρελθόν και θα τις κολλήσουμε στο τώρα...
Και θα ανεβούμε καινούργια μονοπάτια και θα φορέσουμε ξανά τα παλιά πουλόβερ γιατί θα είναι πάλι της μόδας κι ας μας τσιμπάν...
Χαλάλι τους...
..και θα δυναμώσουμε και τα ράδια...
Simply Red - Holding back the years
