Πλήρης..

Και γυρνώντας σπίτι από το 3ήμερο, αφήνοντας την τσάντα στον καναπέ του δωματίου, καταλαβαίνεις ότι  το σημαντικότερο στην ζωή είναι η καλοπέραση.

Ακόμα και χωρίς να φύγεις από την πόλη, ακόμα και χωρίς χαρταετούς γιατί δεν είναι το φόρτε σου, ακόμα και χωρίς προγραμματισμένα, φαντασμαγορικά, σαρακοστιανά τραπέζια και συρφετούς στην κουζίνα, με θείτσες και ξεχασμένες ξαδέρφες να σου ζουλάν το μάγουλο όπως όταν ήσουν μικρός, ακόμα και χωρίς αυτά τα καρώ τραπεζομάντιλα των εκάστοτε ουζομεζεδοπωλο-ταβερνείων, με την διπλανή παρέα με τον μικρό μπόμπιρα να φωνάζει και την ξανθιά κοντέσα από τα Νότια προάστια να επιδεικνύει την καινούργια τσάντα που της πήρε ο γυαλάκιας χορηγός της, με το χρυσό Rolex και το abercrombie φούτερ. Aκόμα και χωρίς αυτά, μπορείς να αφεθείς στην καλή παρέα φορώντας φόρμες, σέρνοντας τις κάλτσες σου από δωμάτιο σε δωμάτιο, μυρίζοντας τα σαββατιάτικα κρίνα και χαζεύοντας απονομές Όσκαρ από αγαπημένες εποχές και ογκόλιθους ηθοποιίας!


Κι ακούγοντας τον αέρα να λυσσομανάει απ'έξω, κι ήχους από τον αγαπημένο Nick Cave η μέρα θα φτάσει σε πέρας, κι εσύ, έμπλεος πλέον, θα κάνεις εικόνα τις αχνισμένες λέξεις στον καθρέφτη του μπάνιου..

Nick Cave - Hold On to Yourself

Run...run..run..run..!!

..και ξαφνικά εκεί που στρίβεις στην Μιαούλη για να πας προς το αυτοκίνητο, ακούς από το πουθενά ήχους από τρανζιστοράκι. Στρίβεις το κεφάλι σου διακριτικά και προσπαθώντας να μην βγει ούτε το αυτί σου από την κουκούλα του ζεστού σου μπουφάν λόγω τσουχτερού κρύου, αντικρίζεις τον όλεθρο! 

Αντικρίζεις τον συνάνθρωπό σου με το τρανζιστοράκι, να κάθεται σε μια γωνία και να ακούει τραγούδια, φορώντας γάντια τρυπημένα και κάλτσες χιλιομπαλωμένες. Οκλαδόν. Με την πραμάτεια του τριγύρω τακτοποιημένη  λες και είναι το δωμάτιο του σε ένα διαμέρισμα σε κάποια οδό, σε κάποια γειτονιά, σε κάποια περιοχή, σε κάποια πόλη...κάπου στο σύμπαν!
Δεν είναι ότι δεν έχεις ξαναδεί άστεγο. Την κακομοιριά και την εξαθλίωση του κέντρου την βλέπεις και την βιώνεις κάθε μέρα στο πετσί σου γιατί η δουλειά σου είναι στο κέντρο, το οποίο αγαπάς και δεν θα το άλλαζες με τίποτα. Είναι που οι εξελίξεις αυτές τις μέρες που ζούμε σε έχουν αλλάξει. 
Σε έχουν κάνει απορήσεις. Να απορείς για το μέλλον που δεν επέλεξες εσύ και να πιστεύεις ότι αυτοί που το διαχειρίζονταν όλα αυτά τα χρόνια, ανήκουν τελικά σε κουτοπόνηρες, κουστουμαρισμένες φατρίες, που ο αυτοσκοπός τους την κρίσιμη στιγμή, είναι να περισώσουν το πουδραρισμένο με αίγλη και καλοπερασιά τομάρι τους, αδιαφορώντας για το κοινωνικό σύνολο που έχει μεταμορφωθεί σε πειραματόζωο της Γερμανικής αλαζονείας.


Και γυρίζοντας πριν λίγο από την σημερινή συγκέντρωση στο Σύνταγμα το μόνο που θες είναι να τρέξεις.... και από πίσω να ακούγονται οι ήχοι της αλλαγής!
Να τρέξεις προς το ξέφωτο, που θα σε κάνει να αναπνεύσεις ξανά..


"You'd better Run, run, run, run, run, run, run, run, run, run, run, ......"

Talkin bout the Revolution - Tracey Chapman