Παρασκευή 4 Μαίου. Κάπου εκεί γύρω στις 21.00...
Ήγγικεν η ώρα λοιπόν!
Δύο μέρες πριν από
τις πιο σημαντικές εκλογές της Μεταπολίτευσης.
Την ώρα που γράφω, σε δύο από τα πλέον κεντρικά σημεία της
πρωτεύουσας, υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που κουνάνε τις σημαίες με ρυθμό!
Δυστυχώς, είναι αυτοί, οι ίδιοι άνθρωποι που κλαίγονται για
αλλαγή και είναι καταχρεωμένοι με δάνεια για σπίτια, εξοχικά, Καγιέν, κάμπριο,
πανάκριβες τσάντες και ρολόγια που δείχνουν ακόμα και τα δίσεκτα έτη και τις
φάσεις της σελήνης!
Δεν ξέρω ποιο θα είναι το αποτέλεσμα και αν θα αλλάξει κάτι.
Κάνεις δεν ξέρει. Το μόνο που ξέρω όμως, δυστυχώς, είναι ότι πίσω από αυτές τις
σημαίες απόψε, κρύβεται ένας τεράστιος βλαχοβαλκανικός μεγαλοιδεατισμός, γεμάτος
από ψεύτικες επάρσεις κατά καιρούς και συνονθύλευμα από οπισθοδρομικά μυαλά ,
υστερικά επιφωνήματα και ξεχασμένες Χουντοσοσιαλφασιστικές κομματολαγνείες.
Δυστυχώς, το να πάμε μπροστά, που είναι το βασικό ζητούμενο,
βρίσκει πάνω σε έναν τοίχο από ομάδες αβελτηρίας με ψευτοκαπιταλιστικό DNA, οι οποίες το μόνο που
φαίνεται να ζητούν είναι η αναγνωρισιμότητα και το λαχταριστό, σοκολατένιο
κομμάτι της πίτας!
Δεν ελπίζω στο βράδυ εκείνο. Δεν ελπίζω στους ασπρομάλληδες
γεροξεκούτηδες, ούτε στα μελαχρινά γραβατωμένα
τυπάκια που θαρρούν πως κάτι κάνουν και διηγούνται μετά ιστορίες στις
παρέες τους σε στέκια των βορείων προαστείων.
Ελπίζω μόνο στο ήλιο αυτής της
χώρας.
Στην καινούργια γενιά που έρχεται.
Στο γαλάζιο της θάλασσας
και στην
ελληνική μαγκιά!
EDGE OF SEVENTEEN
